زمانی که شرکت “Upopa”، اولین نسخه از مجموعه بازی‌های نومید، یعنی ” Hopeless: The Dark Cave”را منتشر کرد، به نظرم نام «نومید»، بهترین نقدی بود که سازندگان بازی به صورت خودجوش آنرا ضمیمه محصول خود کرده بودند! تلاشی نومیدانه برای ساخت یک بازی با گیم پلی ساده و سرگرم کننده که البته آن روز، فرجامی جز شکست برای آن نمی‌دیدم. ولی بازی در مدت کوتاهی، توجه غیرمنتطره‌ای به خود جلب کرد و با دریافت متوسط امتیاز 4.2 در پلی استور، سازندگان را ترغیب به طراحی و انتشار نسخه‌های دیگری از این بازی نمود و عنوان نومید از آنِ من شد! نومید از آن جهت که موفقیت و توجه عمومی، برای یک بازی به شدت پیش‌پا‌افتاده و درگیر کلیشه‌ها، نشانی از پایین آمدن سطح انتظار مخاطبان بود. هرچند آن روز با این فکر که احتمالا مخاطبان بازی جزء رده سنی کودکان هستند خودم را دلداری دادم، ولی موفقیت بازی “Hopeless 2: Cave Escape” مرا برآن داشت تا نقدی بر این بازی بنویسم.
ابتدا به صورت خلاصه بگویم که اگر تابحال تجربه این بازی را نداشته‌اید، بهتر است ترافیک اینترنت خود را هدر ندهید، چرا که هیچ هیجان و تجربه جدیدی در این بازی انتظار شما را نمی‌کشد، نیازی به خواندن ادامه نقد هم ندارید! ولی اگر جزء طرفداران این بازی هستید، این نقد را اختصاصاً به شما تقدیم می‌کنم!
اصولاً وظیفه شما در این مجموعه بازی‌ها، نجات یک گروه حباب زردرنگ تفنگ به دست است که از هر طرف مورد حمله هیولاهای عجیب‌الخلقه قرار می‌گیرند! چالش کار آنجاست که این هیولاها از دل تاریکی بیرون می‌آیند و در ابتدای امر چیزی جز سایه از آنها دیده نمی‌شود. سایه‌ای که می‌تواند متعلق به دیگر حبابهای زردرنگ باشد که نومیدانه به سمت شما می‌آیند! باید با سرعت تصمیم بگیرید و به هیولاها شلیک کنید و کاری به حبابها نداشته باشید. البته ایده این بازی به هیچ وجه جدید نیست. همه ما حداقل یک نمونه از اینگونه بازی‌ها دیده‌ایم که باید یک سری هدف خاص را نابود کنیم و یک سری را نجات دهیم. شاید فرم بازی تغییر کرده باشد و حبابهایی که می‌توان ترس را در چهره‌شان دید، کمی بانمک‌تر به نظر برسند، ولی اصل کار همان است! تفاوت بازی “Hopeless 2: Cave Escape” با دو نسخه قبلی، در پویایی بیشتر بازی است. البته این پویایی فریبی بیش نیست چرا که شما نقشی در حرکت حبابها ندارید. داستان بازی اینگونه است که حبابها، سوار بر گاری در تونلهای پر پیچ و خم معدنی مجهول مانور می‌دهند و سر راهشان چندتایی هیولا هم می‌کشند. اگر این به اندازه کافی کلیشه ای به نظر نمی‌رسد، در مسیر حرکت، سکه‌های طلا هم قرار داده شده که به راحتی آنها را جمع آوری می‌کنند. نکته جالب این است که بخواهید یا نه، این سکه‌ها در مسیر حرکت گاری قرار گرفته‌اند و به طور خودکار جمع‌آوری می شوند! می‌توان آنرا نوعی توفیق اجباری به حساب آورد! البته این سکه ها مورد نیاز هستند چرا که بعدا برای خرید سلاح‌های پیشرفته تر و تجهیزاتی مانند دینامیت به کار می‌آیند. هر چه تعداد هیولاهایی که هلاک می‌کنید و حبابهایی که نجات می‌دهید بیشتر باشد، طبیعتا امتیاز بیشتری به دست می‌آورید. زمانیکه گاری به انتهای تونل می‌رسد، یک مرحله پشت سر گذاشته می‌شود. بازی بیش از هفتاد مرحله دارد، مرحله‌های بالاتر دشوارتر هستند ولی هیچگاه این بازی شما را با یک چالش واقعی مواجه نمی‌کند. می توان در زمان کوتاهی تمامی مراحل بازی را پشت سر گذاشت. البته به نظر من این برای بازی یک حسن به حساب می‌آید، چرا که چنین بازی خسته کننده‌ای، اگر طولانی هم شود به فاجعه‌ای در بازی‌های اندروید و iOS می انجامد! نکته دیگر آن است که سلاح های پیشرفته‌تر به شدت گران قیمت هستند و نمی‌توان طلای مورد نیاز برای خرید آنها را از طریق خود مراحل به دست آورد. چاره کار آن است که یا قید سلاح‌های فانتزی و رنگارنگ را بزنید و به همان طریق خسته کننده بازی را ادامه دهید، و یا اگر به دنبال تنها هیجان بازی که همین سلاح‌ها می باشند هستید، باید ویدیوهای تبلیغاتی ببینید و یا برای طلاها پول بپردازید و آنها را بخرید!
البته با توجه به رایگان بودن بازی می توان این مورد را توجیه کرد ولی تفاوتی در کسل کننده بودن روند بازی ایجاد نمی‌کند. ناگفته نماند که گرافیک و طراحی نرم و چشم نواز و افکت موسیقی ترسناکی که با تم کمدی/ترسناک بازی هماهنگی دارد، جزء نقاط قوت بازی به حساب می‌آیند و به عقیده من، شاید تنها دلایلی باشند که موفقیت این بازی کلیشه‌ای را توجیه می‌کنند. البته شاید هم تجربه یک بازی آسان و بدون چالش، دلیلی باشد که مخاطبانی را که از دردسر خوششان نمی‌آید، به سمت بازی جذب کرده است! در پایان، به نظر من اگر به دنبال یک بازی چالش برانگیز و اعتیادآور هستید که تجربه ای نو و منحصر به فرد را به شما هدیه کند، نومید2 بازی مورد پسند شما نخواهد بود.