فرش قرمز که سنت حسنه‌ی هالیوود است هر سال در جشنواره فیلم کن به هفته‌ی مد پاریس نزدیک‌تر می‌شود و آمریکایی‌ها به مرور آن‌قدر خود را در این فرهنگ سهیم می‌کنند که گویی مراسم پیش از آغاز اسکار، با زرق و برقی بیشتر و چشمگیرتر در حال انجام و تکرار هر روزه است. جشنواره‌ی فیلم کن که هر سال مهمان‌های پر طمطراقی از هالیوود دارد، امسال تحت تاثیر نهمین فیلم کوئنتین تارانتینو قرار گرفته است. فیلمی که از هالیوود تا فرانسه را با عشق سفر کرده تا قصه‌ای از هالیوود روایت کند. روزی روزگاری در هالیوود حالا نه به ظاهر که واقعا از بهترین فیلم‌های جشنواره است.
کوئنتین تارانتینو که قرار است انگار بعد از این فقط یک فیلم بسازد، میراث آمریکایی خود را با هوشمندی تمام به فرانسه برده تا شاید خاطرات خوش پالپ فیکشن را تکرار کند. این بار اما سر و صدای او بیشتر از جان تراولتا و بروس ویلیس بوده و با دستی به مراتب پرتر فرش قرمز کن 2019 را تسخیر کرده است. او با «لئو دی‌کاپریو» و «برد پیت» به کن سفر کرده که زن و مرد برایشان قش و ضعف می‌روند و جیغ می‌کشند. با «مارگو رابی» که حتا خارج از مد پوشیدنش هم ضرری به محبوبیتش نمی‌زند. و با خودش، کیوتی که حالا مغرور و متظاهر، با چهره‌ای مدعی وارد میدان شده است.
استقبال منتقدان جشنواره کن امسال از فیلم تارانتینو عجیب نیست، چون ما می‌دانیم که او کارگردان فوق‌العاده‌ای است و فیلم‌های فوق‌العاده‌ای می‌سازد. این حجم از توجه به این فیلم اما عجیب است. از این هیئت داوران و از این ترکیب منتقدان، تحویل گرفتن روزی روزگاری در هالیوود کمی غیرواقعی و تصنعی به نظر می‌رسد. همان حسی که باعث می‌شود فکر کنیم شاید این واکنش‌ها همه حاصل جوی است که تارانتینو به راه انداخته. می‌دانید که او استاد بر هم زدن معادلات است.
فیلم بسیار هالیوودی تارانتینو تا اینجای کار در کن 2019 درخشیده. این فیلم بعد از [احتمالا شاهکار] پدرو آلمادوار یعنی Pain and Glory و فیلم تحسین برانگیز Portrait of a Lady on Fire فعلا بیشترین امتیاز را از منتقدین دیلی اسکرین کسب کرده و اکران بسیار موفقی هم داشته است.
باید منتظر بمانیم و ببینیم که روایت هالیوودی این کارگردان فوت فتیش، می‌تواند بزرگ‌ترین ضیافت اروپایی سینما در سال را بر هم بزند یا نه.