نقد و بررسی بازی Call of Duty: Modern Warfare – نیمه‌ی تاریک جنگ

جدیدترین نسخه از مجموعه بازی «ندای وظیفه» (Call of Duty) که یکی از قدیمی‌های صنعت بازی‌سازی است با نام Modern Warfare منتشر شده و از قضا توانسته پس از سال‌ها انتظارات هوادارانش را برآورده کند و بهتر از چیزی باشد که فکرش را می‌کردیم. در ادامه با گیم‌نیوز با نقد و بررسی بازی Call of Duty: Modern Warfare همراه باشید.

در طول سالیان گذشته مجموعه ندای وظیفه همیشه یکی از بازی‌های پرفروش بوده و می‌توان گفت کمتر کسی پیدا می‌شود که نام کال آو دیوتی حداقل برای یک بار به گوشش نخورده باشد. همین موضوع البته تبدیل به نقطه ضعفی برای این مجموعه شده است. این مجموعه هر سال از ریشه‌های خود به عنوان یکی از بهترین شوترهای اول شخص دور می‌شد و انتظارات هواداران را برآورده نمی‌کرد، هر چند که به واسطه نامش همیشه فروش موردنظر خودش را کسب می‌کرد. ایده نشان دادن جنگ‌های آینده و همچنین کسب درآمد بیشتر سیاستی بود که اکتیوژن پیش گرفته بود و به وضوح به غیر از اهداف مالی که داشت، در دیگر مسائل شکست خورد. امسال اما اینفینیتی وارد راه درست ساخت یک بازی شوتر اول شخص در حد و اندازه‌های نام ندای وظیفه را نشان داد و به نظر می‌رسد کار را برای دو استودیو دیگر که کاری جز انتشار بازی‌هایی شبیه به یکدیگر نداشتند برای سال‌های آینده دشوار کرده است.

بخش داستانی بازی بار دیگر بازگشته و تیم اینفینیتی وارد تصمیم گرفته داستان سه‌گانه محبوب Modern Warfare را همراه با شخصیت‌هایی مانند کاپیتان پرایس بر اساس وقایع فعلی دنیا ریبوت کند. داستان از جایی آغاز می‌شود که نیرو‌های سازمان اطلاعاتی آمریکا به رهبری شخصیت جدید داستان به نام Alex قصد دارند به کارخانه‌ای که در حال ساخت سلاح‌های کشتار جمعی و شیمیایی است و در دست نیروهای نظامی روسیه است یورش ببرند و علاوه بر نابودی این گاز خطرناک را از آنجا خارج کنند. اما خب طبق معمول هیچ چیز درست پیش نمی‌رود و نیروی سومی وارد ماجرا می‌شود و این سلاح را می‌دزدد. پس از آن نگرانی بزرگی ایجاد می‌شود که این سلاح بدست چه کسانی افتاده است. در این حین گروهی تروریستی به نام Al-Qatala که همان داعش امروزیست حمله‌ای تروریستی و مرگبار در قلب لندن برنامه‌ریزی و اجرا می‌کند. پس از آن تقریبا همه مطمئن می‌شوند که این سلاح در درست آن‌هاست و امکان دارد در حمله بعدی از آن استفاده شود.

به طور کلی داستان بسیار قابل پیش‌بینی و کلیشه‌ای است اما اینفینیتی وارد به قول خودش در ارائه یک داستان جذاب و گیرا بسیار خوب عمل کرده است و همچنین در کنار آن توانسته شخصیت‌های جدیدی مانند Alex و Farah را خلق کند که به خوبی توانسته‌اند نقش ایفا کنند و ماندگار شوند. جزئیات، اتفاقات و غافلگیری‌های زیادی در طول ماموریت‌های بازی وجود دارد که جلوی خسته کننده شدن داستان را می‌گیرند. تنوع مراحل نیز در نوع خودش بسیار جالب است و بازی داستان بازی فقط به تیراندازی ممتد ختم نمی‌شود. قبل از انتشار بازی سازندگان تاکید داشتند که قرار است این بازی حقایق تلخ جنگ را به تصویر بکشد و می‌توان گفت تا حدودی در این بحث موفق بودند.  قسمت‌هایی از بازی وجود دارد که شما باید تصمیم‌گیری کنید و این تصمیم‌ها برچسب خوب یا بد ندارند و تغییر خاصی در روند بازی  ایجاد نمی‌کنند بلکه به وجدان شما برمی‌گردند و همیشه با جان انسان‌ها سر و کار دارند. اگر بخواهم از تجربه شخصی خودم بگویم مجبور هستم قسمتی مهم از داستان را لوث کنم اما به طور خلاصه در قسمتی از بازی به مدتی طولانی انگشتم روی کلید شلیک بود و فکر می‌کردم و بعد از چند دقیقه به خود آمدم و متوجه شدم این همان چیزی است که سازندگان می‌خواهند. این‌که شما به اعمالتان و کارهایی که در جنگ خواه ناخواه اتفاق می‌افتد فکر کنید. مراحلی در بازی وجود دارد که صرفا می‌خواهد شما را تکان دهد البته که در حد و اندازه‌های مرحله No Russian نیستند اما بسیار پخته و خوب روایت می‌شوند.

از دیگر دلایل مهم موثر در به وجود آمدن این روایت خوب، عملکرد عالی تیم‌های صداگذاری و طراحی این استودیو است. آن‌ها با طراحی دقیق و دستی سلاح‌ها و استفاده از صداهای واقعی برای آن‌ها تجربه جنگ را بسیار واقع‌گرایانه کرده‌‌اند. موتور این بازی توسط اینفینیتی وارد برای اهدافی که در ساخت بازی داشتند به صورت اختصاصی طراحی شده است. سازندگان استفاده از تکنولوژی اسکن را محدود به شخصیت‌ها نکرده‌اند و حزئیات بسیار زیادی در بازی وجود دارد که به گفته خود آن‌ها نزدیک به شش ماه زمان برای اسکن آن‌ها صرف شده است. البته توجه آن‌ها به جزئیات محدود به گرافیک بازی نمی‌شود و در گیم‌پلی بازی نکات ریز و درشتی وجود دارد که شاید به چشم گیمرها نیاید؛ به عنوان مثال اگر شما خشابی نیمه پر را تعویض کنید سرباز خشاب روی زمین نمی‌اندازد در صورتی که اگر خشابتان کامل خالی باشد تعویض خشاب با انداخته شدن آن روی زمین انجام می‌شود. همچنین همکاری آن‌ها با انویدیا و استفاده از تکنولوژی ری‌تریسینگ تجربه بصری این بازی را بر روی کنسول‌های ایکس باکس وان ایکس و پلی استیشن 4 پرو و همچنین پی‌سی‌های قدرتمند به شدت جذاب کرده است.

یکی از مسائلی که در داستان بازی‌ها من را آزار می‌دهد استفاده سیاسی و تبلیغاتی از بازی‌ها است. این موضوع در این بازی نیز اتفاق می‌افتد. نام گروهک تروریستی بازی خیالی است و حتا کشوری که این گروهک به آن تعلق دارد Urzikstan نام دارد و آن هم ساختگی است اما خب آمریکا همان آمریکاست و روسیه همان روسیه و طبق معمول سربازان آمریکایی، دنیا را از دست خباثت‌های روس‌ها نجات می‌دهند. این مساله شدیدا کلیشه‌ای شده و در هر داستانی دل را می‌زند. به طوری که احساس می‌کنم بر خلاف میلم درگیر پروپاگاندایی شدم که از آن متنفرم اما در آخر با خودم فکر می‌کنم که اگر روسیه نباشد به احتمال زیاد جایش را کره شمالی یا ایران می‌گیرد.

از بخش داستانی که بگذریم پس از اتمام آن دو بخش دیگر پیش روی شماست. حالت Spec Ops یا همان Co-Op ماموریت‌هایی هستند که داستان‌هایی پس از بخش داستانی را روایت می‌کنند و شما می‌توانید به همراه دوستانتان آن‌ها را انجام دهید اما به طور کل اصلا روندی منطقی را طی نمی‌کنند و می‌توان گفت بسیاری این بخش از بازی را پس از چند ساعت کنار می‌گذارند چرا که لذت بخش نیستند و شما پس از ورود به مرحله خود را بین صدها دشمنی می‌یابید که از همه طرف به سمت شما شلیک می‌کنند و تمامی ندارند و پس از مدتی کلنجار در نهایت با کشته شدن همه ماموریت شکست می‌خورد.

حالت دوم بخش چندنفره بازی است که به جرات می‌توان گفت فوق‌العاده است. حالت‌های کلاسیک مثل Team Deathmatch و Domination در بازی هستند و در کنار‌ آن‌ها حالت‌های جدید مثل Ground War و Gun Fight به بازی اضافه شده‌اند که هر کدام تجربه‌ای جدید برای بازیکنان Modern Warfare به ارمغان می‌آورد. Ground War حالتی است که از بتلفیلد الهام گرفته شده و برای اولین بار شاهد حضور 64 بازیکن در یک بازی هستیم اما در بین تمام حالت‌های بخش چندنفره این حالت از ایرادات عمده‌ای رنج می‌برد. سیستم بالانس و ریسپاون به درستی کار نمی‌کند و طراحی نقشه‌ها به گونه‌ای است که کمپر‌ها و تک‌تیراندازان بهترین استفاده را از آن می‌برند و عملا تجربه بازی برای دیگر بازیکنان لذت بخش نیست. Gun Fight اما یکی از جذاب‌ترین حالت‌های بازی است و بسیار سرگرم‌کننده است. بازی 4 بازیکن را در نقشه‌ای کوچک با سلاح‌های مشابه روبه‌روی یکدیگر قرار می‌دهد و آن‌ها باید در زمانی کوتاه با یکدیگر مبارزه کنند و اگر این زمان به پایان رسید باید یک پرچم را در زمانی کوتاه تسخیر کرد تا برنده راند مشخص شود.

این بار خوشبختانه خبری از خرید‌های درون برنامه‌ای و سلاح‌ها و متعلقات پولی نیست. بازیکنان به صورت کاملا منصفانه‌ای به نسبت عملکرد و سطحشان سلاح دریافت می‌کنند؛ بنابراین هیچکس نمی‌تواند در عرض چند دقیقه صاحب AK47 یا همان کلاشنیکف محبوب شود و باید برای رسیدن به آن امتیاز بدست آورد. همچنین آپدیت‌ها و بروزسانی‌های جامعی که برای بازی در نظر گرفته شده‌اند همگی رایگان خواهند بود. تنها قسمتی که شما می‌توانید با پرداخت پول در آن تنها صاحب اسکین و کازمتیک خاص شوید بخش Call of Duty Endowment است که شما می‌توانید با کمک به سربازان کهنه‌کار و یا جانباز این هدایا را دریافت کنید که این حرکت بسیار قابل تامل است.

در مجموع Call of Duty: Modern Warfare اتفاق و تغییری خوب برای این مجموعه است و آن را از سال‌ها تکرار و افت، دوباره به اوج رسانده است. حالا می‌شود گفت که اینفینیتی وارد با طراحی یک بخش داستانی جذاب و گیرا و همچنین استفاده از شخصیت‌های محبوب و جدید، توانسته انتظارات هوادارانی که سال‌ها منتظر یک بخش داستانی خوب بودند را برآورده کند. همچنین بخش چندنفره بازی به این زودی‌ها تکراری نخواهد شد و قطعا تا مدت‌ها گیمر‌ها را درگیر خود نگه می‌دارد.