” استیون هاوکینگ ” طبیعتا یکی از بزرگترین نظریه پرداز ها و همینطور فیزیکدانان مشهور عصر حاضر می باشد که علاقه مندان به این علوم با او آشنایی بسیاری دارند. فیلم ” تئوری همه چیز ” که محصول سال میلادی 2014 می باشد به سرگذشت جالب و دیدنی این دانشمند بزرگ نگاهی نزدیک انداخته و پستی و بلندی های خصوصی او را نشان داده است.
کارگردان این فیلم ” جیمز مارش ” می باشد و فیلنامه ی نوشته شده توسط ” آنتونی مک کارتن ” اقتباسیست از کتاب ” سفر به ابدیت : زندگی من با استیون ” نوشته جین وایلد هاوکینگ.داستان فیلم روایت زندگی شخصی استیون هاوکینگ می باشد. جوانی که در 21 سالگی در یک مهمانی با ” جین وایلد ” ملاقات می کند و با توجه به اختلاف های بسیاری که با یکدیگر دارند ، به یک دیگر دل می بندند. در واقع زمینه ی اولیه ی داستان جنبه ایست که از شخصی استثنایی همانند هاوکینگ به هیچ وجه ندیده ایم و می توانیم با تماشای آن به این موضوع پی ببریم. بر طبق اقبال و زندگی واقعی استیون ، او متوجه می شود که دارای یک بیماری نادر به نام ALS می باشد و با توجه به گفته های پزشکش ، او تا دو سال بیشتر دوام نمی آورد. این موضوع کم کم به یک غول در زندگی استیون جوان تبدیل شده و او را برای مدتی خانه نشین می کند اما دلداری و ابراز کمک جین به او باعث می شود که این دو با کمک یکدیگر مسیر زندگی خود را هموار ساخته و پس از مدتی ازدواج کنند و صاحب فرزندانی شوند. اما از قضا گفته پزشکان درست از آب در نمی آید و تقدیر جوری برای هاوکینگ رقم می خورد که او تا همین امروز زنده مانده و هر دفعه بتواند مسئله ی جدیدی مطرح کند. طبیعتا هسته ی اصلی داستان از زندگی شخصی این دو فرد نشأت گرفته است و با توجه به گفته های کتاب اکثرا روایت و اقتباسی درستی در فیلم جا داده شده. وهله زمانی فیلم از زمان آشنایی این دو تا زمانیست که در محضر ملکه انگلستان حضور می یابند و حین آن داستان رفته رفته جان تازه گرفته و موضوعات تازه ای علاوه بر بیماری و زندگی پر رنج جین را در پی دارد.
” ادی ردمین ” بازیگر نقش استوین هاوکینگ و ” فلیسیتی جونز ” بازیگر جین وایلد هاوکینگ می باشند و به درستی هرچه تمام توانسته اند در نقش خود فرو رفته و موفق ظاهر شوند. این حضور موفق به قدری به چشم آکادمی اسکار خوش آمد که ردمین برنده اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد شد و از سد اشخاصی همچو ماکیل کیتون و بردلی کوپر گذشت.البته یکی از نقاط قوت فیلم همین بازی طبیعی و همزیستی ردمین با کاراکتر هاوکینگ می باشد که به خوبی فیلم بیشتر می افزاید. فلیسیتی جونز هم با نقش جین وایلد به خوبی خو گرفته و لحظه لحظه تنش یک زندگی عجیب با یک بیمار ALS که نظریه پرداز فیزیک نیز می باشد را می توان در چهره او مشاهده کرد.
نحوه روایت فیلم تا حدودی کند پیشروی می کند و مرحله به مرحله بی هیچ توضیح اضافه ای ، به سراغ سال های متوالی زندگی هاوکینگ و نوشتن کتاب معروف ” تاریخچه زمان ” می رود. در واقع مک کارتن فیلمنامه را جوری نوشته که همانند دیگر فیلم های زندگی نامه ای دیگر خسته کننده به نظر نیاید و هیجان خاص خود را داشته باشد. گذشته از آن تغییر رفتار و کم کم بی تحرک شدن ردمین در طول زندگی هاوکینگ یک حرکت بی بدیل در بازی او می باشد به قدری که تقریبا در بعضی قسمت های فیلم شما فکر می کنید که شخص استیون هاوکینگ در فیلم بازی کرده است !
تئوری همه چیز به قدری خوب زندگی به نظر خسته کننده ی استیون هاوکینگ را پر هیجان و چالش نشان میدهد که گاه مخاطب به اشک وا میدارد و احساسات او را مورد قَلَیان قرار میدهد. سقوط یک جوان جویای علم و بیمار شدن او ، نسیان و یأس از زندگی که دو سال بیشتر در آن دوام نمی آورد و سپس شروعی دوباره حتی با جسم بی تحرک ، امید خاصی میدهد. ناگفته نماند که هاوکینگ بسیار از این خوشش آمده و آن را ستوده.
کارگردان فیلم ریسک پذیری بسیار بالایی را قبول کرده است. این که بتواند زندگی یک دانشمند را همانند زندگی دیگر جوامع نشان دهد می توانست به شکست بزرگی تبدیل شود اما خوشبختانه تئوری همه چیز از آن دسته فیلم های بد شانس نبوده و توانسته خود را به راحتی در دل مخاطب جا کند. یکی از مواردی که به وفور در این فیلم یافت می شود کلوز آپ هاییست که از شخصیت ها گرفته شده و توانسته رنگ و بوی تازه ای به فیلم اضافه کند.علاوه بر آن فیلم محدود به دیالوگ های جدی و یکنواخت نیست و تا حدودی بار شوخی به جملات اضافه شده که تنوع را به آن اضافه کند. مارش توانسته یک نحوه روایت نو و حالتی مستندوار به فیلم اضافه کند تا آن را یک فیلم اقتباسی از زندگی شخصی یک دانشمند ندانیم و بتوانیم دیدی همچو واقعیتی که در گذشته رخ داده به آن داشته باشیم.
تئوری همه چیز فیلمیست که مخاطب را با خود تا آخرش همراه میسازد و با یک پایان درخور فیلم همه چیز به سرانجام میرسد. بدیعیست که بتوانیم باز هم از جیمز مارش فیلمی همچو تئوری را ببینیم و جای دارد باز هم به بازی بسیار قوی ردمین و جونز اشاره کنیم که بی وجود این دو بازیگر توانا شاید فیلم به آن سطحی که لیاقتش را دارد ، نمی رسید.