زندگی آدمی پرشده از تصمیم ها و کارهایی که انجامشان عواقبی برای سرنوشت و سرانجام او دارد.طبیعتا ذات او حکم می کند که تصمیم اگربا منطق او همخوانی داشته باشد و بتواند با آن ارتباط بر قرار کند یعنی علاقه مند به انجام چنین کاریست. ” آقای هیچکس ” فیلمیست که به ما می گوید همین تصمیم ها چقدر در زندگی می تواند تاثیر بسزا داشته باشد.
” ژاکو ون دورمل ” کارگردان که بخاطر فیلم روز هشتم شهرت فراوانی دارد ، آقای هیچکس را در سال 2009 ساخت که ” جرد لتو ” نقش ” نیمو نوبادی ” را در آن ایفا می کند. داستان فیلم در رابطه با “اتوپیایی” (شهر آرمانی) است که بشر در آن جاودان شده و نیمو نوبادی آخرین پیرمرد این جهان و در شرف مرگ است. نوبادی تقریبا تمامی خاطرات گذشته خود را به یاد دارد و دلیل این حافظه ی جالب منطق فانتزی مانند او در باب به دنیا آمدنش می باشد.
در فیلم ما با زندگی پر فراز نشیب آقای نوبادی مواجه می شویم. کسی که طبیعتا تصمیم گیری برای او سخت بوده و به سان این موضوع نمی تواند تشخیص دهد که چه چیز خوب و چه چیز بد است. قدم به قدم این فیلم مخاطب را با خود نگه میدارد و ذره ذره به جذابیت آن افزوده می شود. فیلم دارای یک روایت پایه از یک داستان کلی نیست و از سری داستان های مختلفی از زندگی های متفاوت نیمو تشکیل شده. نظریه ی بیان شده در فیلم ” جهان موازی ” آلبرت انیشتین را مورد بررسی قرار میدهد. این که چطور یک تصمیم گیری ساده می تواند تا ابد همه چیز را تحت الشعاع خود قرار دهد ؛ این که چطور اگر روزی من تصمیم بگیرم شام را با دوستم بخورم در یک جهان و بُعد دیگر من شامم را تنها میل می کنم.
همین موضوع به نظر پیچیده است که در عین سادگی در فیلم روایت می شود و مخاطب هیچ سرنخی نسبت به هر داستان جدا را گم نخواهد کرد. گذشته از بحث داستان بازی خیره کننده ی جرد لتو با آن گریم سنگین در دوران پیری خود چیزیست که تا مدت ها به یاد خواهید داشت. آقای هیچکس پایان بندی خیره کننده و منطقی خوبی دارد.به هیچ وجه شما را گیج نمی کند و نمیخواهد خود را باز نشان دهد.همین سادگی در عین جذابیت توانسته موفقیت فیلم را در پی داشته باشد.
آقای هیچکس ون دورمل یک فیلم زیباست که ابتدایش به نظر گیج کننده است اما تا پایان همانند یک شهر بازی زیبا و رنگارنگ شما را به خود همراه می کند.
یکی از مزخرف ترین فیلمهایی که تا به حال دیدم،به درد امثال نولان فن ها میخوره که فیلم رو میسازه خودشم نمیفهمه چی ساخته و مخاطباشم نمیفهمن ولی سیسه انیشتین به خودشون میگیرن که طرفدار نولانن،جمع کن بابا،دو ساعت و نیم دیوار رو نگاه کرده بودم بهتر بود،نمیدونم این فلسفه ها رو راجب فیلمها چطوری میبافین،اینکه هر کاری انجام بدی موجب ی نتیجه ی خاص میشه اییین همه مزخرف سازی و وقت گیری داشت؟تنها نکته مثبت فیلم گریم جرد لتو و بازیش بود.جهان افتاده دست آدمهای متخیل،برا همین صد سالی ی بار ی فیلم مثل فارست گامپ ساخته میشه اما روزی ی دونه از مدل این فیلمای تخیلیه مزخرف که اندازه بال مگس به درد جایی نمیخورن میاد بیرون،هالیوود به شدت گند زده تو فیلمنامه نویسی،ی بچه سه ساله میدادی داستان مینوشت هنوز شاید جذابیتی و آموزندگی داشت
بهترین فیلمی ک تا حالا دیدم کارگردان این فیلم قشنگ میتونه مغز شمارو درگیر کنه جوری ک سوال های پیچیده ای ب مغز شما میاد و نمیتونین جواب بگیرین