اگر نگران این موضوع هستید که «آنچارتد: میراث گم‌شده» (Uncharted: The Lost Legacy) یک کپی از آنچارتد باشد و تجربه‌ی جالبی را به همراه کاراکتر‌هایی که نمی‌توان با آن‌ها ارتباط برقرار کرد برایتان به ارمغان بیاورد، با توجه به 45 دقیقه از گیم‌پلی این بازی نمی‌توان گفت که باید نگرانی‌هایتان را از بابت این مسئله فراموش کنید.
با این‌حال، به نظر نمی‌رسد که این موضوع مشکل‌ساز باشد و با خوبی‌ها و بدی‌های خود، میراث مفقود، یک آنچارتد مناسب است. میراث مفقود بر روی تیمی متشکل از کلوئی فریزر (که کمابیش نسخه‌ی خودمحورتر نیتن دریک است) و نیدین راس (رهبر موقعیت طلب سابق سازمان نظامی شورلاین که در آنچارتد 4 معرفی شده بود) متمرکز شده است و این دو با یکدیگر همکاری می‌کنند تا رد یک شئ تاریخی خیالی هندی را بیابند. کلوئی، خود نیمه هندی است و دانسته‌هایش درباره‌ی افسانه‌های بومی به کمک این دو خواهد آمد. البته این‌طور نیست که این تیم به تنهایی و با فراغ بال به جست‌و‌جوی این شئ تاریخی ادامه دهند. آن‌ها می‌بایست زودتر از شخصیت منفی بازی، جنگاوری بومی به نام «آساو» که او نیز به دنبال شئ تاریخی است به آن دست پیدا کنند. آساو درگیر جنگی داخلی است و معلوم نیست که این شئ چه کمکی در این راه به او خواهد کرد، اما بهتر است که کار به جایی نرسد که متوجه این موضوع شویم.
در قسمتی که طی آن 45 دقیقه مورد بررسی قرار گرفت قابل تشخیص بود که کلوئی و نیدین هنوز کاملاً با یکدیگر آشنا نیستند. هیچ‌کدام شخصیت واضحی ندارند و به نظر می‌رسد که رابطه‌ی میان آن‌ها مانند فیلم‌های بادی کاپ باشد. نیدین گذشته‌ای گره‌خورده با آساو دارد اما هر بار که کلوئی از او در این باره سؤال می‌کند، از پاسخ سر باز می‌زند. جیمز کوپر، طراح ارشد پروژه‌ی میراث مفقود گفت که بسته به نوع رابطه‌ی کلوئی و نیدین در یک موقعیت، نحوه‌ی رفتار نیدین در مبارزان متفاوت خواهد بود.
قسمتی از بازی که به عنوان دمو مورد آزمایش قرار گرفت بسیار شبیه مرحله‌ی دوازده برج در آنچارتد 4 بود و فقط به جای نیت و سم که با یک جیپ در گل و لای ماداگاسکار رانندگی می‌کردند، اینجا کلوئی و نیدین بودند که سوار بر جیپ در زمین‌های گل‌آلود هند می‌راندند.
مانند بسیاری از دنباله‌ها، در میراث مفقود نیز داستان نقش پررنگی دارد. «دوازده برج» نشان داد که منظور ناتیداگ از روش روایتی خطی عریض چیست. روشی که در آن بازیکنان راه خود را انتخاب می‌کنند و به سمت اهداف داستانی هدایت می‌شوند. به نظر می‌رسد که «ناتی داگ» با آنچارتد 4 و اکنون میراث مفقود، به آرامی از طرح خطی خشکی که این بازی به خاطرش شناخته شده بود فاصله گرفته‌اند. محیط گاتس غربی بسیار شبیه محیط ماداگاسکار است و هر دو مناطق خشکی هستند که شامل آبشار‌ها و رودها و کوه‌ها هستند اما گاتس غربی بسیار وسیع‌تر از محیط قبلی است.
درست است که ممکن است برخی به‌سادگی مشخص‌ترین چیز را انتخاب کنند و به سمت برج بلندی که در دوردست قرار دارد حرکت کنند و درنهایت در مسیر سه قلعه قرار بگیرند. بنا بر این‌که از کدام یک مسیر خود را شروع کتید، داستان اندک تغییری خواهد کرد. در مقابل اگر از این مسیر نروید، ممکن است به خرابه‌هایی برسید که اشیاء تاریخی در آن‌ها مدفون هستند و بعضی از آن‌ها توسط نیرو‌های آساو محافظت می‌شوند. این اشیاء یادگار پادشاهان هویسالا هستند که در سرتاسر گاتس غربی پراکنده شده‌اند و هر بار یکی از آن‌ها را بیابید، کلوئی و نیدین موقعیتی برای درآوردن مقداری پول به دست می‌آورند. درست فهمیده‌اید؛ این یادگار‌ها قسمتی از یک کوئست جانبی هستند که تاکنون مشابهش را در سری بازی‌های آنچارتد ندیده بودیم. هویسالا‌ها به مدت چهارصدسال بر منطقه‌ی دکان پلاتو حکومت کرده‌اند. این کوئست جانبی مزایای خود را دارد و طبق گفته‌ی کوپر، به‌عنوان کمکی برای یادگیری فرهنگ هویسالا در بازی قرار گرفته است.
این قابلیت‌ها بسیار دوست‌داشتنی هستند اما ممکن است داستان را به حاشیه ببرد. بزرگ‌ترین چالش ناتی داگ در این مرحله، کنترل سرعت بازی بوده است. به گفته‌ی کوپر، استودیو می‌خواسته است که بازیکنان برای گشتن در محیط عظیم این بازی آزادی کافی داشته باشند و همچنین در صورت نیاز، راهنمایی شوند. متفاوت با بازی‌های گذشته‌ی آنچارتد، در میراث مفقود راهنمایی‌ها به صورت واضح بر روی صفحه‌ی نمایش ظاهر نمی‌شوند و به جای آن باید در میان گفت‌و‌گو‌های نیدین و کلوئی به دنبال سرنخ برای مسیرتان باشید.
میزان شباهت با آنچارتد‌های قبلی و آشنایی ناشی از آن با میراث مفقود عجیب است. با این که به گفته‌ی کوپر این موضوع هدف ناتی داگ بوده است، نمی‌توان فکر نکرد که شاید ایجاد مقداری تفاوت بیشتر با عناوین گذشته، می‌توانسته به این بازی کمک کند. با وجود گذشت چیزی بین 6 تا 1 سال از داستان بازی میان آنچارتد چهار و میراث مفقود، منطقی می‌بود که عنصر جدیدی در گیم‌پلی اضافه شود اما تنها نشانی که از این مسئله به چشم می‌خورد، روش باز کردن قفل است که باید تا زمانی که دسته بلرزد، جوی‌استیک چپ را حرکت می‌دادید. کوپر گفته بود که در نسخه‌ی نهایی عملکرد این روش پیچیده‌تر خواهد بود.
کلوئی مشخصاً تحرکات متعلق به خود در زمینه‌های دویدن و بالا رفتن و مبارزه را دارد و به نیتن دریک شبیه نیست. به گفته‌ی کوپر حرکات او در مبارزه‌های تن به تن محاسبه‌شده‌تر هستند. در دمویی که از این بازی تجربه کردیم بیشتر وقت بر روی رانندگی گذشت، اما باید گفت که این حس به آدم منتقل می‌شد که در حالی بازی کردن یکی از عناوین پیشین آنچارتد بوده و تنها ظاهر کلوئی به عنوان ظاهر شخصیت اصلی جایگزین شده است. با این وجود می‌توان در جست و جو و داستان بازی غرق شد. روایت بازی‌های آنچارتد همیشه یک قدم از گیم‌پلی آن‌ها جلوتر بوده‌اند و احتمال داده می‌شود بسیاری از بازیکنان این شباهت موجود میان این عنوان و عناوین قبلی برایشان مهم نباشد.
Uncharted: The Lost Legacy قرار است تا در تاریخ 31 مرداد 1396 فقط برای پلی‌استیشن 4 عرضه شود. قیمت آن 39.99 دلار خواهد بود و شامل تمامی محتوای چندنفره‌ی آنچارتد 4 نیز می‌شود و همچنین خواهید توانست تا با افراد دیگری که آن بازی را انجام می‌دهند به رقابت بپردازید.