سینمای کلاسیک سینمای قدرتمند و گنجینه‌ی ارزشمندی از فیلم‌های سینمایی را شامل می‌شود که غافل شدن از آن، کار بسیار اشتباهی است. مخصوصا برای کسانی که خود را عاشق سینه‌چاک سینما می‌دانند. پرداختن به سینمای کلاسیک جهان امری مهم و ضروری است و همین دلیل ما را بس تا از این پس به صورت منظم به فیلم‌های ارزشمند و شاخص این کهکشان بی‌انتهای پرستاره بپردازیم. سینما کلاسیک بخش احیا شده‌ی گیم‌نیوز است که از پس دوشنبه‌ها طی آن به معرفی هفتگی یک فیلم خواهیم پرداخت. انتخاب ما برای اولین قسمت از سینما کلاسیک فیلم The Philadelphia Story است که محصول سال 1940 است و از بهترین‌های ژانر کمدی-رمانتیک سینمای هالیوود به شمار می‌آید.
شاخص‌ترین ویژگی‌های فیلم‌های کلاسیک، داستان‌گویی به صرف دیالوگ است که در فیلم The Philadelphia Story به بهترین شکل ممکن پیاده می‌شود. آن‌چه در فیلم اتفاق می‌افتد، فقط و فقط از طریق دیالوگ‌های بی‌نظیر آن روایت می‌شود. در نگارش فیلم‌نامه‌ی این فیلم کلاسیک، همه‌ی استانداردهای یک فیلم‌نامه‌ی دیالوگ محور درجه یک رعایت شده‌اند. آن‌چنان که مخاطب ممکن است در آغاز فیلم احساس کند با اثری سردرگم و الکن روبرو است و نمی‌تواند هیچ ایده‌ی مشخصی در مورد ادامه‌ی فیلم داشته باشد.
این‌که کارگردان قرار است در ادامه چه برگ برنده‌ای رو کند تا آن را لایق این همه ستایشی که از آن صورت گرفته بکند، موضوعی مبهم است. در نتیجه مخاطب که تا پیش از این پوستر فیلم را دیده و می‌داند در فیلم The Philadelphia Story کدام بازیگران شاخص تاریخ هالیوود ایفای نقش کرده‌اند، دل به نقش آفرینی همین بازیگران می‌بندد. اما از آن‌جا که نقش پنهان نویسنده همیشه در تاریخ سینمای کلاسیک کم‌رنگ جلوه داده می‌شده، در این فیلم هم نگاه‌ها به تدریج و شتابی کم به سوی متن بی‌نظیر آن سوق داده می‌شوند.
«داستان فیلادلفیا» یک کمدی-رمانتیک کلاسیک به معنای واقعی کلمه است. یک زنِ اغواگر از ابتدا تا انتهای فیلم در مرکز توجه‌ها قرار دارد و چند مرد عاشق‌پیشه در کنار او ظاهر می‌شوند و داستان را به نوبه‌ی خود پیش می‌برند. جذابیت فیلم اما در این است که نوع روایت به سمت فرمولی (که در آن زمان تازه کشف- و در سینما پیاده سازی شده است) می‌رود. یک خبرنگار به عنوان یک عنصر جذاب وارد فیلم می‌شود و آن را از حالت ساده‌ی همیشگی خارج می‌کند.
تفاوت شخصیت‌ها نه تنها در تیپ و ظاهر که در دیالوگ‌های آن‌ها هم بروز پیدا می‌کند. شاید یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های فیلم‌نامه‌ی برنده‌ی اسکار این فیلم، رعایت همه جانبه‌ی لحن و گفتار شخصیت‌ها است. در متنی که برای فیلم The Philadelphia Story نوشته شده است، بیش از هر چیز «ذکاوت» به چشم می‌خورد. ذکاوتی که در نوع جمله‌بندی‌ها، انتخاب کلمات، کنایه‌ها و طرز بیان آن‌ها رعایت شده و به عنوان کلید اصلی موفقیت فیلم کار می‌کند.
آن‌چه فیلم‌نامه‌ی فیلم The Philadelphia Story به عنوان مواد اولیه برای کارگردان و بازیگران تدارک دیده آن‌قدر قدرتمند است که به آن‌ها به راحتی اجازه‌ی خودنمایی می‌دهد. در این فیلم، حضور بازیگرانی همچون کری گرانت، کاترین هپ‌بورن و جیمز استوارت یک حضور استودیویی و قراردادی نیست. آن‌ها به خوبی توانسته‌اند با استفاده از امکانات در اختیارشان، به شخصیت‌های زنده و قابل باوری تبدیل شوند که بعد از نگارش استثنایی فیلم‌نامه و قدرت سحرآمیز کلمات، دومین برگ برنده‌ی فیلم است. کمدی-رمانتیکی که به خوبی می‌تواند ماهیت خود را تا پایان ذره ذره به مخاطب منتقل کند و به سادگی تحسین او را برانگیزد.
جیمز استوارت که برای ایفای نقش در این فیلم برنده‌ی جایزه‌ی اسکار شده است، بدون شک یکی از بهترین بازی‌های دوران بازیگری‌اش را در اوج جوانی ارائه داده. استوارت که بعدا به ستاره‌ی یکه‌تاز و دوست‌داشتنی فیلم‌های هیچکاک تبدیل می‌شود در این فیلم توانسته حالات مختلف یک انسان کنجکاو را به نمایش بگذارد. رمز موفقیت او اما در باورپذیر جلوه‌دادن تمام این حالات و حفظ همه‌ی کارکرد انسانیت‌ش است. کری گرانت هم در این فیلم اگرچه زیر سایه‌ی استوارت قرار می‌گیرد، به اندازه‌ی کافی خوب هست که سکانس پایانی را باورپذیر، لذت‌بخش و سرگرم‌کننده کند. کاترین هپ‌بورن یکی از درخشان‌ترین بازی‌های خود را ارائه داده و در فیلم The Philadelphia Story یک نمایش خیره‌کننده از اپیفنی را به دست می‌دهد. نمایشی که فوق‌العاده قدرتمند، ظریف و زیرکانه است.
فیلم The Philadelphia Story، احتمالا همچون بسیاری دیگر از فیلم‌های کلاسیک تاریخ سینما، مخصوصا سینمای دهه‌های 30 و 40 میلادی در هالیوود، با دید امروزی چند اتفاق خنده‌دار و مضحک را در بر دارد. این فیلم متعلق به زمانی است که شوخی‌های مسخره‌ی انگشتی هم قابلیت نمایش روی پرده‌ی سینما را داشتند و هیچ فعال حقوق زنانی به آن اعتراض نمی‌کرد. فیلمی است که در صحنه‌ی اول با مشتی بر صورت یک زن آغاز می‌شود و صدای هیچ‌کس در نمی‌آید. اگر به تماشای این جواهر قدیمی می‌نشینید، عینک مدرن را از چشم‌های خود بردارید و با در نظر گرفتن سال و فضای ساخت آن از یک کمدی-رمانتیک فوق‌العاده لذت ببرید.