هشت بازی که [اصلا و ابدا] سیاسی نیستند و شما درباره آن‌ها اشتباه فکر می‌کردید!

با ما در گیم‌نیوز همراه باشید تا بهترین بازی های غیر سیاسی را که کاری به دنیای سیاست ندارند معرفی کنیم.

بی‌تعارف می‌گوییم. از شر تفسیر‌های مزخرف سیاسی خلاص شوید! زمان آن رسیده که به واقعیت دنیای بازی‌های ویدیویی پی ببرید. یاوه‌ای بیش نیست اگر بگوییم که بازی‌ها غیر از سرگرم کردن، به دنبال انتقال پیام‌های سیاسی هستند. همه این حرف‌ها فقط ما را از بحث اصلی منحرف می‌کند. انصاف داشته باشیم! سیاست به تجربه بازی به‌عنوان وسیله سرگرمی ضربه وارد می‌کند. یا بهتر بگوییم! آن را نابود می‌کند! سیاسی بودن بازی باعث می‌شود مخاطب همواره در حال گشتن به‌دنبال پیام‌های مخفی باشد و حواسش از بازی اصلی پرت شود. یا حتی کاملاً برداشت متفاوتی از آنچه سازنده در سر دارد داشته باشد. این نکته سبب شده در این یادداشت در گیم‌نیوز به سراغ بازی‌هایی برویم که اصلا سیاسی نیستند یا به اشتباه سیاسی فرض می‌شوند. نشانه‌های ساده‌ای وجود دارند که سیاسی نبودن بازی‌ها را آشکار می‌کنند. در واقع مشکل اینجاست که ما بیش از حد می‌خواهیم همه چیز را پیچیده کنیم!

Ghost Recon: Wildlands

اگر به دنبال یک بازی می‌گردید که هیچ اثری از سیاست در آن نباشد، Ghost Recon: Wildlands برای شما ساخته شده است. مردم نیکوکار یک کشور خارجی که از قضا سربازان نخبه آمریکایی هستند، برای متوقف کردن یک باند بزرگ مواد مخدر دست به کار شده‌اند. ریشه‌های فساد با این لطف آن‌ها خشکیده می‌شود. یاری این مردم خیّر کشور را از دست قاچاقچی‌ها نجات می‌دهد. کجای این سیاسی است؟! این اسمش صلح و دوستی است.

فراتر از همه، Ghost Recon: Wildlands درباره تعطیلات رفتن یک جوخه نظامی کارکشته در کشور زیبای بولیوی است. رسم مروت و جوانمردی هم در این میان اجازه نمی‌دهد این سربازان شریف بی‌تفاوت از کنار قاچاقچیان فاسد بگذرند. شاهکار یوبیسافت همینجا آشکار می‌شود: تعطیلات برو! هوای مردم را هم داشته باش! اجازه دهید هر که هر چه می‌خواهد بگوید! (حتی دولت بولیوی) سر سوزنی پیام سیاسی در این بازی نمی‌بینید. تمام!

Freedom Fighters

زمانی می‌رسد که می‌خواهید کاری متفاوت با قبلی‌ها انجام دهید. نمونه همین اتفاق برای IO Interactive نیز افتاد و آنها بعد از ساخت Hitman 2، به سراغ ساخت یک بازی متفاوت رفتند که نتیجه‌اش شد Freedom Fighters. درون‌مایه این بازی از این جهت متفاوت بود که هیچ پیام سیاسی در خود نداشت و فقط یک هدف را دنبال می‌کرد: هدشات کردن دشمنان! باحال نیست؟! آن هم هدشات کردن کسانی که جهت خالی نبودن عریضه، کشورتان را اشغال کرده‌اند.

در این میان یک سری حرف‌ها هم درباره اینکه دربرابر اشغالگران کمونیست شورش کنیم زده می‌شود که برای جبران کمبود محتوا در بازی است. اصلاً می‌توان این بازی را یک نسخه از مجموعه ارباب حلقه‌ها فرض کرد که در آن کمونیست‌ها معادل ارک‌ها هستند! نمی‌توانید که هیچ نکته سیاسی از ارباب حلقه‌ها در بیاورید! قویاً پیشنهاد می‌کنیم اگر دنبال یک بازی بدون هدف سیاسی می‌گردید، Freedom Fighters را تجربه کنید. لزوماً که نباید همه بازی‌ها مانند کتاب ۱۹۸۴ باشند. اسلحه‌ها را بردارید. برای هدشات کردن آماده شوید!

Beyond Good & Evil

این بازی از آن دست بازی‌هایی است که هم خشن نیست و هم پیام سیاسی ندارد. زن جوانی که با دوربینش به عکاسی می‌پردازد چه منظور سیاسی می‌تواند انتقال دهد؟ این بازی از دیگر شاهکار‌های کاملاً غیر سیاسی یوبی‌سافت است. دنبال زیربغل مار نگردید! یواشکی این سو و آن سو بروید و فقط عکس بگیرید. برای چالش برانگیزتر شدن بازی هم یوبیسافت چند عدد فضایی در بازی گنجانده که کاملاً خنثی هستند. یحتمل قسمت دوم بازی که چندی پیش در E3 2018 نمایش داشت نیز همینقدر غیر سیاسی است. امیدواریم چنین باشد. ناسلامتی بازی‌ها وسیله سرگرمی هستند نه کلاس درس سیاست!

BioShock

لازم نیست انکار کنید. یک زمانی می‌رسد که همه ما آرزو داریم برویم و در قعر اقیانوس و دریا زندگی کنیم. به دور از نا آرامی‌ها و نامهربانی‌های دنیای بیرون. رها از دنیای سیاست‌های کثیف و جنگ‌ها. اندرو رایان هم در بایوشاک دقیقاً همین آرزو را محقق کرده است. لزومی دارد که اشاره کنیم مشکل این کار خیرخواهانه دقیقاً کجاست؟! همه مردم می‌توانند زیر موج‌های دریا در شهر زیبای رپچر زندگی خوش و خرمی داشته باشند. انصافاً چه چیز سیاسی درباره جامعه کوچکی که می‌خواهد جدا از بقیه دنیا ذره‌ای آرامش داشته باشد وجود دارد؟ بیگ ددی‌ها باحال و جذاب هستند. دریا سراسر آرامش و سکوت است. هیچکس در کار دیگری دخالت نمی‌کند و برایش توطئه نمی‌چیند. سرمایه در میان مردم به وفور یافت می‌شود و کسی فقیر نیست. تا کی می‌خواهید همه چیز را سیاسی کنید؟! نیازی به این کار نیست. دنبال چیز‌های دیگر باشید.

Wolfenstein 2: The New Colossus

مردی به لطافت بی.جی بلازکوویچ تاکنون دیده‌اید؟ روحیه لطیف او باعث می‌شود همواره اشکش دم مشکش باشد. گاهی اوقات داشتن روحیه لطیف برای انجام خشن‌ترین کار‌ها لازم است. بی.جی خود بهترین نمونه برای این مدعاست.

راه انداختن سیلی از خون دشمنان هیچ‌گاه تا این حد سرگرم‌کننده نبوده است. نمی‌خواهد به مزخرفات سیاسی که درباره این بازی گفته می‌شود توجه کنید. آمریکا خیر مطلق است و این یک حقیقت است. زمان آن رسیده که این حقیقت طوری نهادینه شود که اگر هر جا اشاره‌ای به آن دیدیم دیگر تعجب و اعتراض نکنیم. یو-بوت‌های خفن آلمان نازی، ملاقات با هیتلر در سیاره زهره، امکان سلاخی کردن هر جنبنده‌ای که بر سر راهتان می‌بینید، ولفنشتاین تا این حد باحال و بی‌همتاست! این فقط یک بازی است و احتیاجی به تفسیر‌های سیاسی بی‌اساس ندارد.

Dishonored: Death of the Outsider

ثانیه به ثانیه Dishonored: Death of the Outsider مملو است از جلوه‌های فوق العاده هنر و سرگرمی. راه برایتان در این بازی باز است تا در شهر خیالی کارناکا، از قدرت‌های فراانسانی باحالتان استفاده کنید و ثروتمندان پررو را جهت دورهمی بکشید. واقعاً به این می‌گویند یک طراحی بازی فوق العاده. تنها نکته مخفی که می‌توان از Dishonored: Death of the Outsider استخراج کرد، تمدد اعصابی است که با کشتن‌های آدم‌های مجازی نصیبتان می‌شود. منتظر یک اندرز سیاسی خفن نباشید. نیست، نگردید! دنیای Dishonored: Death of the Outsider فقط درباره قهرمان خفنی است که مخفیانه به این طرف و آن طرف سرک می‌کشد و آدم می‌کُشد. اگر غیر از این بود خیلی راحت بازی را پاک کنید! نمی‌شود که همه چیز سیاسی باشد! راه رفتن یواشکی، پارکور روی در و دیوار، بریدن حنجره‌ها و شلیک به صورت مردم؛ این بازی فقط در این باره است. بیخیال دنیای بازی‌های دارای پیام‌های قلمبه سلمبه سیاسی (سلام Detroit). کشتن بیشتر لذت دارد. شاید البته بعد از مدتی کمی تکراری شود.

Papers, Please

حین اینکه از بازی‌ها AAA بزرگ عاری از پیام سیاسی می‌گوییم، جا دارد اشاره‌ای به بازی‌های مستقل از این دست نیز بکنیم. فقط اگر دنبال تنش و کشت و کشتار نیستید سراغ این بازی بیایید. انگار که Papers, Please را برای ریلکس کردن ساخته‌اند! ظرف استامپ را بردارید، روی مدارک مهر بزنید و تمام! تا حالا بازی به آرامی Papers, Please دیده‌اید؟! البته که بازی‌های ویدیویی واقعی فقط درباره شلیک به این و آن هستند. زمانی اما می‌رسد که احتیاج به کمی آرامش خاطر دارید و آنگاه این بازی منتظرتان است.

مسئولیت مأمور مرزی کشور Arstotzka، که اتفاقاً تمام دنیا می‌خواهند به آن مهاجرت کنند، در این بازی بر عهده شماست. روال بودن مدارک ورود به کشور چیزی است که مسافران باید از آن اطمینان کسب کنند. زیر و رو کردن این مدارک هم وظیفه شماست، بنابراین اگر مشکلی وجود داشت و مجبور به رد مسافران شدید، عذاب وجدان نداشته باشید چرا که تقصیر خودشان است. همینقدر راحت! از این غیر سیاسی‌تر می‌شود؟!

Metal Gear Solid V

خب! لحظه‌ای که انتظارش را نداشتید فرا رسید. عده زیادی با دیدن MGS V در این فهرست، احتمالاً پس از دریدن جامه، به سرعت تب را در مرورگر می‌بندند و به این حجم از ساده‌لوحی (و شاید حماقت) نگارنده می‌خندند. سند اینکه هیچ پیام سیاسی در این بازی وجود ندارد اما از اول تا آخر بازی جلوی چشمانتان است! لاجرم مجبوریم به آن اشاره کنیم چرا که مشخص است خیلی به بیراهه رفته‌اید. این بازی (Metal Gear Solid V) در واقع نسخه بزرگسالانه پوکمون است!

حتماً با خواندن جمله بالا کف و خون بالا آورده‌اید اما حقیقت دارد. هیدئو کوجیما را همگی به زیرکی و بازی با ذهن مخاطبان می‌شناسیم. سرتان سوت می‌کشد اگر بگوییم که هدف اصلی MGS V، در واقع پیدا کردن و جمع‌آوری بیشترین تعداد سرباز (پوکمون) ممکن و فرستادن آنها با بالون به مقر نظامی گروه تحت رهبری بیگ باس جهت جذب نیروی حداکثری است. تاکنون این همه تفسیر‌های عجیب و غریب مختلف از شاهکار کوجیما دیده و خوانده‌اید که بی‌جهت لقمه را دور سرشان می‌گردانند. هیچکدام از آنها اما این نکته بسیار ساده و ظریف را که پیش چشمشان بوده ندیدند! اینجاست که مشخص می‌شود بسیاری از برداشت‌های سیاسی از بازی‌ها غلط و اغراق شده هستند. یادتان باشد بازی‌ها، فقط و فقط برای سرگرمی من و شما هستند.

حال حرف اول جملات هر بخش را کنار هم بگذارید تا مشخص شود این یادداشت واقعاً درباره چیست!