شاید کمی عجیب به نظر برسد، اما اگر با خودمان صادق باشیم این روزها هیچ کدام از ما، حتا گیمرها هم از دست سیاست و سیاست‌مداران در امان نیستیم. سیاست همواره زندگی انسان‌ها را تحت تاثیر خود قرار می‌دهد و در جایی کمتر (ایسلند) و در جایی بیشتر (به نظرتان کجا؟) همه را درگیر خود می‌کند. اما این روزها به نظر می‌رسد که انتخاب سیاست‌مداران دنیا هم چندان به نفع بشر و صحیح نبوده و شاید این روزها بیشتر از همیشه به تغییر در ترکیب آن‌ها نیاز است. اما چه کسی می‌تواند یک سیاست‌مدار کارامد و درست‌کار باشد و تاثیر مثبت بر زندگی مردم داشته باشد؟ در ادامه با 10 دلیل کاملا منطقی برای اثبات اینکه گیمرها بهترین سیاست‌مداران جهان می‌شوند همراه گیم‌نیوز باشید.
گیمرها بهترین سیاست‌مداران جهان می‌شوند. این جمله زمانی به ذهنم رسید که مشغول چرخیدن در توئیتر و خواندن نظرهای طنز دیگران بودم. وقتی یک نفر با استناد به تجربه‌اش در بازی‌های استراتژیک ادعا کرده بود که می‌تواند رهبر کارامدتری برای جهان باشد، به لحاظ منطقی توان مخالفت را در خودم ندیدم. با اندکی فکر بیشتر و البته مقدار زیادی فانتزی و خیال‌بافی، حالا دلایل کافی برای اثبات این که گیمرها بهترین سیاست‌مداران جهان می‌شوند را دارم. گزاره‌ای که اگرچه کاملا صحیح است و امتحان کردنش هیچ ضرری ندارد، حالت عکس آن اصلا ممکن نیست. شما کدام سیاست‌مداری را در جهان دیده‌اید که بتواند خوب بازی کند؟
آن‌ها مدام در حال به روز شدن هستند
یکی از بهترین ویژگی‌های گیمرها که احتمالا در زندگی روزمره نیز بسیار به کارشان می‌آید و ضمنا آن‌ها را به آدم‌های جذاب و دوست‌داشتنی بدل می‌کند، به‌روز بودنشان است. گیمرها مدام در حال به روز شدن هستند و این ویژگی نه تنها در گرداندن این وبسایت به ما کمک می‌کند که آن‌ها را به انسان‌هایی سرشار از اطلاعات عمومی و دانستنی‌های جالب درباره‌ی تکنولوژی، هنر و سرگرمی تبدیل می‌کند. تجربه ثابت کرده است که آدم‌هایی که خود را همواره به‌روز نگه می‌دارند هوش سرشاری دارند و به سرعت با شرایط جدید تطابق پیدا می‌کنند. همچنین نباید فراموش کنیم که گیمرها به کمک همین ویژگی است که به سرعت تصمیم گیری می‌کنند و قدرت حل مسئله‌ی بالایی دارند.
در کدام نسخه از جهان فعلی شما سیاست‌مداران دمُده و عقب‌مانده را دوست دارید؟ کسانی که به جای کار کردن با گوشی هوشمند و گجت‌های پشتیبانی کننده‌شان هنوز از راه‌های قدیمی استفاده می‌کنند و دفترچه یادداشت و خودکار دارند؟
هر روز چیزهای جدید یاد می‌گیرند
یادگیری بخشی از هویت یک گیمر واقعی است. بدون آموختن چیزهای جدید، زندگی حرفه‌ای یک گیمر خیلی سریع به پایان می‌رسد و من تضمین می‌کنم که این پایان چندان خوشایند هم نخواهد بود. اگر شما به بازی‌های تیراندازی علاقه دارید برای اینکه در میدان نبرد باقی بمانید باید همواره روش‌های جدید یاد بگیرید، استفاده از سلاح‌های تازه را بیاموزید و مدام به ابزارهای جدید و استفاده‌ی درست و به موقع از آن‌ها فکر کنید. اگر طرفدار بازی‌های ورزشی هستید هر سال اطلاعات زیادی برای یاد گرفتن در دسترس خواهید داشت. ترکیب تیم‌ها، اسم بازیکنان، استراتژی‌های جدید برای بردن و قوانین یک ورزش جدید که به تازگی بازی ویدئویی‌اش را خریده‌اید. گیمرها احتمالا بزرگ‌ترین مصرف‌کنندگان دانش‌نامه‌های به دردنخور در دنیا هستند و هر روز چیزهای جدید یاد می‌گیرند.
هر روز آموختن به بزرگ شدن دنیای انسان می‌انجامد و اگرچه گیمرها این توانایی شگفت‌انگیز خود را معمولا برای چیزهای دم دستی و ساده‌لوحانه خرج می‌کنند (چون قصدشان خوش‌گذرانی است) تصور کنید که یک گیمر سیاست‌مدار چه چیزهایی را می‌تواند به سرعت بیاموزد و برای بهبود زندگی مردم استفاده کند.
ارزش واقعی آدم‌ها را درک می‌کنند
در دنیا هیچ گیمری نیست که ارزش واقعی آدم‌ها را درک نکند. معمولا در بازی‌ها شما با آدم‌های دیگر سر و کار دارید و اگر اهل استراتژی بازی کردن باشید می‌دانید که گاهی وقت‌ها آخرین نفر می‌تواند ناجی شما باشد. اما بازی‌ها همیشه درباره‌ی فدا کردن جان انسان‌ها نیست و آدم‌های داستان‌های مختلف در دنیای بازی‌های ویدئویی، به نوبه‌ی خودشان ارزشمند هستند. چه یک مرحله از بازی فرقه اساسین باشد و مجبور باشید یک نفر را که جان صدها انسان بیگناه را گرفته به قتل برسانید و چه یک مرحله از بازی مس‌افکت که در آن باید برای بقای نسل بشر با همه‌ی نیروهای کشنده‌ی جهان بجنگید. گاهی بازی‌ها شما را به جنگ با طبیعت، با موجودات فضایی و با اهریمن وامی‌دارند تا بفهمید واقعا انسان‌ها چه‌قدر ارزشمند هستند. اما این همه صرف نظر از مواقعی است که در بازی‌ها در یک موقعیت کاملا انسانی قرار می‌گیرید و باید انتخاب کنید.
واقف بودن بر ارزش واقعی انسان‌ها یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های یک سیاست‌مدار خوب و کارامد است. کسی که بداند تصمیماتش هر ثانیه بر زندگی هزاران نفر تاثیر می‌گذارد، با درک کردن ارزش واقعی آدم‌ها احتمالا بیشتر دل به کار می‌دهد و منافع خودش را کنار می‌گذارد و به دیگران فکر می‌کند. درست مثل یک گیمر واقعی.
گیمرها قدر منابع را می‌دانند
بازی کردن بدون مدیریت منابع معنا ندارد. در بازی‌های تیراندازی مهمات و سلامتی منابع شما هستند، در بازی‌های استراتژی موارد بسیاری، و در بازی‌های ورزشی هم حتا شما باید بازیکنانتان، که همان منابع هستند را مدیریت کنید. آن گیمری در بازی‌ها موفق‌تر است که قدر منابعش را بداند و از آن‌ها درست و به جا استفاده کند. احتمالا طرفداران رزیدنت اویل بیشتر از همه قدر منابع را می‌دانند چون موقع شلیک کردن یک چشمشان به هدف است و یک چشمشان به خشاب اسلحه و یکی یکی تیرها را می‌شمارند. مشخص است که آن‌ها در زندگی روزمره هم احتمالا افراد موفق‌تری خواهند بود و مثلا در شرایط ریاضت اقتصادی یا مقاومت حداکثری در برابر نرخ تورم 3 رقمی، ولخرجی نمی‌کنند و بی‌گدار به آب نمی‌زنند.
یک سیاست‌مدار موفق کسی است که قدر منابعش را بداند و آن‌ها را بی حساب و کتاب خرج نکند. -وینستون چرچیل (الکی)
آن‌ها سریع واکنش نشان می‌دهد
گیمرها هم زود یاد می‌گیرند و هم زود واکنش نشان می‌دهند. با سرعت سرسام‌آور بازی‌های امروزی، یک گیمر تنها در صورتی می‌تواند موفق باشد که بتواند به موقع واکنش نشان دهد. و در شرایط فعلی به موقع یعنی در سریع‌ترین زمان ممکن. و در برخی بازی‌ها سریع‌ترین زمان ممکن یعنی کمتر از یک چشم به هم زدن. گیمرها آن‌قدر عاشق واکنش سریع هستند که خودشان را برای خرید سخت‌افزارها با دقت میلی ثانیه‌ای به هر خطری که بگویید می‌اندازند. ماوس و کیبورد پرسرعت، نمایشگر با حداقل زمان پاسخ‌دهی، و چیزهای دیگر که نشان می‌دهند گاهی برای زنده ماندن باید سریع واکنش نشان داد.
فرض کنید یک سیاست‌مدار برای رسیدن به یک تصمیم نیاز به یک سال فکر کردن دارد. بسیار خب رفیق، تو مرده‌ای!
همکارهای خوبی هستند
همکاری در بازی‌ها طرفداران زیادی دارد و معمولا کسانی که یک بازی را دو – یا چند نفره به صورت همکاری بازی می‌کنند نسبت به کسانی که تنها بازی می‌کنند مهارت بیشتری دارند. در واقع، گیمرها به دو دسته تقسیم می‌شوند. دسته‌ی اول آن‌هایی که کاردرست و خبره‌اند و ترجیح می‌دهند تنهایی بازی کنند و دسته‌ی دوم آن‌هایی که خیلی خیلی کاردرست و خیلی خیلی خبره‌اند و ترجیح می‌دهند همکاری بازی کنند. همکاری کردن در بازی‌ها به چیزی بیشتر از هماهنگی اعصاب و عضله و قدرت انتقال پیام به هم‌تیمی‌ها نیاز دارد. همکاری کردن به قدرت از خودگذشتگی، انعطاف‌پذیری و روحیه‌ی تیمی نیاز دارد که مسلما در گیمرهایی که این سبک بازی‌ها را ترجیح می‌دهند به وفور یافت می‌شود. (دقت کنید که ما نوب‌ها را در این معادله به حساب نمی‌آوریم.)
همکاری کردن برای تصمیمات سیاسی بزرگ نشانه‌ی یک سیاست‌مدار مردمی و واقعا خوب است که البته این روزها کمتر پیدا می‌شود، چون نیازمند از خودگذشتگی، انعطاف‌پذیری و روحیه‌ی تیمی است و گاهی وقت‌ها هم اینکه شخص بپذیرد در یک تصمیم اشتباه کرده و حق به جانب بودن را کنار بگذارد. به همین خاطر است که گیمرها ممکن است سیاست‌مداران خوبی بشوند اما برعکسش نه.
رهبران خوبی هستند
بسیار خب، این یکی شاید منحصر به بازی‌های تیمی و استراتژیک باشد، و تعداد زیادی از گیمرها موقع بازی کردن فقط به دنبال فرمان‌ها حرکت می‌کنند و سعی می‌کنند بهترین اجرا را از خود به نمایش بگذارند. فکر کردید چرا بازی‌های تیراندازی با داستان‌های خطی در دنیا این همه طرفدار دارند؟ ولی بازی‌های استراتژیک و یا بازی‌های نقش‌آفرینی که قدرت‌های رهبری گیمرها را به چالش می‌کشند هم فراوان هستند و گیمرهایی که این بازی‌ها را بسیار خوب و عاقلانه بازی می‌کنند هم بی‌شمارند. در این بازی‌ها برای موفقیت نیاز است که واقعا رهبر خوبی باشید و این یعنی علاوه بر همه‌ی ویژگی‌های دیگر یک گیمر که تا پیش از این برشمردیم، باید قدرت هدایت دیگران به سمت موفقیت و پیروزی را هم داشته باشید.
این روزها رهبران خوب در جهان کم‌اند. ممکن نبود الان بیشتر از این دلم بخواهد که به سیاست‌مداران جهان قلعه بازی کردن را پیشنهاد کنم. یا حداقل توتال وار.
می‌دانند هر تصمیم آن‌ها نتیجه‌ای خواهد داشت
بازی‌های نقش‌آفرینی آن‌قدر شایع شده‌اند که اکنون نمی‌شود آن‌ها را یک ژانر مستقل دانست و بهتر است بگوییم که حداقل یک چشمه نقش‌آفرینی در همه‌ی بازی‌ها هست. نکته‌ی درستی است، چون چند سالی است که حتا در بازی فیفا هم تصمیم گیمرها بر اتفاقات داستان تاثیر می‌گذارد و گیمرها به خوبی می‌دانند که هر تصمیم آن‌ها نتیجه‌ای خواهد داشت. با این حال، هنوز هم آن دسته از بازی‌ها که گیمرها را مستقیما در معرض انتخاب‌های مهم و حیاتی قرار می‌دهند بهترین نمونه‌ها هستند. در برخی از این بازی‌ها سرنوشت بشر در دستان شماست و فقط با یک انتخاب می‌توانید کل دنیا را به نابودی بکشانید، یا… نجات‌دهنده باشید.
چه تمرینی بهتر از این برای سیاست؟ اما یک دقیقه تامل کنید و ببینید که چند درصد از سیاست‌مداران در حال حاضر می‌دانند که هر تصمیم آن‌ها نتیجه‌ای خواهد داشت؟ بسیار خب، حالا ببینید که چند درصد از آن‌ها به این موضوع اصلا اهمیت می‌دهند؟!
برنده شدن را بلدند، اما از آن مهم‌تر باختن را!
واقعیت این است که سیاست یک بازی است و در بازی هم مهم‌تر از هر چیز برنده شدن است. البته که گیمرها به خوبی می‌دانند که گاهی اوقات برنده شدن به هر قیمتی هم خوب نیست و بعضی از آن‌ها هم به خوبی نمی‌دانند. شاید به همین خاطر است که چیزی به اسم SWATING به وجود آمده! با این حال، یک گیمر واقعی بیشتر از اینکه برنده شدن را بلد باشد، اصرار بر آن را مهم می‌داند و این یعنی بعد از هر بار شکست، تلاش بیشتری برای برنده شدن می‌کند. حتما برای شما هم پیش آمده که در یک جای به خصوص از یک بازی بارها مرده‌اید و دوباره تکرار کرده‌اید تا با تلاش بیشتر و استراتژی قوی‌تر آن مرحله‌ی لعنتی را رد کنید. نه؟
یک سیاست‌مدار خوب بهتر است بداند که بعد از باختن نباید کاملا ناامید شود و اگرچه چیزی به عنوان چک‌پوینت در دنیای واقعی وجود ندارد، همیشه بعد از شکست می‌شود ادامه داد و بیشتر تلاش کرد تا برنده شدن.
گیمرها طرفدار صلح هستند
یک تصویر اشتباه و کاملا غلط‌انداز از گیمرها وجود دارد که آن‌ها را شبیه موجوداتی خشن، فاسد و مردم‌گریز نشان می‌دهد. اما من به شما اطمینان می‌دهم که هیچ کدام از این‌ها درست نیست. گیمرها آدم‌های بی‌آزاری هستند و اگر یک روز اشتباهی از آن‌ها سر بزند هم تلاش می‌کنند آن را جبران کنند، چون می‌دانند که زندگی یک بازی است و آن‌ها راهش را بلدند. تصویر درست‌تر از گیمرها، آدم‌های نسبتا خجالتی، عمدتا بی‌سروصدا و بی‌آزار است که اتفاقا بر خلاف آن‌چه بازی‌ها ارائه می‌دهند طرفدار خشونت و جنگ نیستند. گیمرها اگر صلح طلب نبودند گیمر نمی‌شدند چون می‌دانید که، بازی کردن در شرایط جنگی، به یک سطح جدید از شرایط وخیم اجتماعی نیاز دارد.
اگر سیاست‌مدارهای جنگ‌طلب زیاد هستند و دنیا را روز به روز به کشمکش و درگیری سوق می‌دهند، بهتر نیست به جای آن‌ها گیمرها را وارد عرصه‌ی سیاست کنیم؟ من حاضرم شرط ببندم این حتا بهتر از درخت است.
این‌ها 10 دلیل منطقی برای باور به این موضوع است که گیمرها واقعا می‌توانند سیاست‌مداران خوبی بشوند. فقط دو نکته را باید دوباره گوشزد کنم، اول اینکه مطلب هیچ ارتباطی با خبر استریمر شدن برنی سندرز آمریکایی ندارد (و این بابا اصلا می‌تواند مثالی برای اثبات ادعای «سیاست‌مدارها نمی‌توانند گیمرهای خوبی بشوند» باشد) و دوم اینکه همان‌طور که قبلا گفتم، منظورمان در این مقاله، گیمرهای حرفه‌ای و با سابقه است، نه نوب‌ها و آن‌هایی که تازه‌کارند. و البته نه فورت‌نایت‌بازها.
وااااااااقعا چه عجب بالاخره چند نفر اینجا ما رو درک میکنن. واقعا دمتون گرم.
با عرض پوزش
من خودم رو گیمر حرفه ای ای می دونم و چندین نسل هست که گیم رو درک و تجربه کردم
اما اگر به عقب برگردم و بهم بگن چی کار میکردی بهتر بود، من شخصا می گم : “می رفتم کلی کار یاد می گرفتم؛ برنامه نویسی، نقاشی، نوازندگی و …”
نمی دونم چرا عادت کردیم همیشه یه قشری رو خاص نشون بدیم؛ طرف راک گوش می ده، می گن پس احتمالا خیلی باهوشه! طرف کتاب فلسفی می خونه، بعد یکی از بالا میگه که همه این افراد تو عرفان و خلسه و … اند!! واقعا چرا؟! الان مثلا من متالیکا گوش می دم یعنی یه بشر خیلی خاصی ام؟! من خودم شخصا زیاد بازی می کردم و از تاریخ ویدئو گیم هم زیاد سر در میارم، هر چی نباشه همین الان اش هم کلی مطالعه دارم تو این زمینه و تقریبا تمام مجله های فارسی زبان رو دارم شون (به جز یکی دو شماره از بعضی مجله ها مثل بازی کده که کم گیر میومد تو شهر ما ، همدان، بقیه رو تقریبا کامل دارم شون هنوز هم)؛ اما اگه فکر کردید کسی که سرش تو کار خودشه، با هیچکی حرف نمی زنه و فقط گیم رو درک کرده، موفقه، پس سخت در اشتباهید. بازی سرگرمی عه و مثل خیلی از مدیاهای دیگه مثل فیلم می تونه روایت گر داستان های سیاسی و … باشه، حالا اینکه چرا گیمرها باهوش فرض میشن رو درک نمی کنم، چون من خودم شخصا دارم میگم، گیم هیچ کمکی بهم نکرد و صرفا یه چیز اعتیاد آوره که باید به درستی استفاده بشه ، نه اینکه از کله سحر بیدار شی و بزنی تو کار doom و کوایک و دوک ناکم (بازی های دوران بچگیم…) بعد خودتو آدم حسابی هم فرض کنی!!!
به نظرم اول باید این رو می نوشتید: این مقاله صرفا به افرادی اختصاص داره که “گیمر واقعی” هستند و “در تجربه بازی ها زیاده روی نمی کنند، چون هیچ دلیلی نیست که مثلا منی که ششصد ساعت civilization بازی کردم، سیاست مدار خوبی باشم!”
ممنون
من معمولا جواب دیدگاه کاربران رو نمیدم، ولی این بار ضمن احترام به نظر شما و تشکر بابت ارسال این دیدگاه و نیز خوندن مطلب، چون تاکید کردید روی مسئله‌ی هوش و گیمر حرفه‌ای، باید برای شفاف‌سازی هم که شده عرض کنم که مطلب قصد دیگه‌ای داره، و به نظرم بهتره برعکس بهش نگاه کنید تا روشن بشه هدف از نوشتن این مقاله چی بوده. ممنون.