نقد و بررسی فیلم Eighth Grade – چگونه در فصل جوایز نادیده گرفته شویم؟

سینما مانند بسیاری دیگر از مدیوم‌های هنری، در دست افراد مختلف بدل به ابزاری متفاوت شده است. گاهی وسیله روایت یک موضوع انسانی مشترک مثل عشق، مرگ، ازدست‌دادن و موفقیت است و مخاطبان از هرجایی از جهان با هر شغل و سن و جنسیتی می‌توانند با آن ارتباط برقرار کنند، گاهی ابزار آگاهی­‌ است، مانند مستندها و آثار پیچیده و فلسفی کارگردان­‌هایی با بینش بزرگ­‌تر و خواست­‌های عمیق­‌تر، گاهی ابزار سرگرمی محض است، ابزار گذران وقت و خندیدن با کسانی که دوست­شان داریم و گاهی، و چه گاهی کوچکی، گاهی ابزار به تصویر کشیدن یک درد است. مختص، مختصر و مشمول یک چیز و تنها یک چیز. دسته‌ی آخر شامل فیلم­‌هایی از جمله پسربچگی (Boyhood)، لیدی‌برد (Ladybird) و کلاس هشتم (Eighth Grade) می­‌شود. در ادامه با نقد و بررسی فیلم Eighth Grade همراه گیم‌نیوز باشید.

فیلم­‌هایی که تنها به درک بهتری از دوره خاصی از زندگی افراد نسبتا متفاوتی برای ما منجر می­‌شوند. به شناخت عجیب­‌ها و نامعمول­‌های اطرافمان و درک و رفتار بهتر ما در قبال آن‌ها کمک می­کنند. اما کلاس هشتم، برخلاف پسربچگی و لیدی‌برد، توجه زیادی را به خود جلب نکرده و نه تنها تعریف‌های اغراق شده­‌ای حول آن شکل نگرفته، بلکه بسیار کمتر از آثار متوسط و ضعیفی که در فصل جوایز در مرکز توجهات هستند مورد توجه قرار گرفته است.

کایلا کانال یوتیوبی دارد که خودش تنها بیننده­‌اش محسوب می­‌شود و بیشتر به عنوان یک بروز شخصی در خلاف جهت رفتارش در جامعه ظاهر می­‌شود. در مدرسه، درگیری بیش از حد نسل کایلا با شبکه­‌های اجتماعی و تلفن­‌های هوشمندشان، واقعیت را بدل به اولویتی ثانویه ارتباطی کرده است و کایلا علی‌رغم داشتن پدر خوش برخورد و با محبت، بخاطر عدم برقراری ارتباط با هم سن و سال‌های‌ش از خلاء عاطفی شدیدی رنج می‌برد که گاهی او را به رفتارهای خارج از شخصیت­‌اش متمایل می­‌کند.

در یکی از آخرین روزهای دوره متوسطه اول، در تناقضی بین یادگاری‌هایی که از پیش از این دوره برای خودش کنار گذاشته و حالا موقع باز کردن­شان شده و مواجه­‌اش با گروهی از دانش‌آموزان سال آخر دوره متوسطه دوم، کایلا در میان ترس­‌های آینده و امیدهای به ثمر نرسیده گذشته، با واقعیتی مواجه می­‌شود که تا به حال با آن آشنا نبوده و این چیزی نیست غیر از حقیقت ناامیدی. حقیقت شکست خوردن­‌های پیاپی و قانع کردن خود برای ساختن امیدهای جدید. و این واقعی‌ترین رشد ممکن برای شخصیت داستان است.

روند رشد واقعی و بدون اغراق و غیرهالیوودی کایلا، بهترین اتفاق ممکن برای اثری­ است که می‌خواهد پرتره­‌ای وفادارانه از یک حقیقت محدود به سنی خاص تصویر کند. کایلا، دختری معمولی و در عین حال خاص است. مثل بسیاری از هم‌سن‌های‌ش. و کشف‌های شخصیتی او و واقع‌گرایی پیاده شده توسط نویسنده و کارگردان باهوش فیلم، بو برنهام (Bo Burnham)، باعث می‌شود تا هم‌سن‌های کایلا، دخترانی که با مشکلات مشابهی از جنسیت، رابطه، دوستی، برقراری ارتباط، تناقض با خانواده‌هایی که علی‌رغم مهربانی و دلسوزی پاسخگوی بسیاری از نیازهای آن­‌ها نیستند و احساس یاس و سرخوردگی دست و پنجه نرم می­‌کنند، با دیدن فیلم به شناخت بهتری از خود و شرایط‌شان رسیده و در آغاز یک روند رو به جلو قرار بگیرند.

فیلم از مخاطبش، درست مثل شخصیت اصلی، نه یک معجزه، یک تغییر اساسی، یک رشد هالیوودی خارق­‌العاده، که یک درک ساده می‌خواهد و خواسته­‌های کوچکش را نه تنها برآورده می­‌کند که قدم‌های زیادی از آن جلوتر می­‌رود.

بو برنهام، در اولین تجربه کارگردانی­‌اش، به چیزی دست یافته که لینکلیتر و گرویگ در رسیدن به آن بسیار ناموفق بودند و در عین حال باعث شد مورد توجه شدید منتقدان و مراسم مختلف سینمایی قرار بگیرند. این تفاوت چیزی نیست جز وفاداری به موضوع. کلاس هشتم، راجع به یک دانش آموز کلاس هشتمی و مشکلات شخصی او است و تا پایان این را در ذهن و در روند فیلم حفظ می‌کند. شخصیت اصلی در تمام سکانس­‌ها حاضر و محور است و هیچ جایی از روایت، داستان به سمت پردازش یک شخصیت پدر خاص، یک فاجعه، یک رابطه عجیب، مشکلات سخت خانوادگی، بحران‌های جنسی هم‌سالان و غیره کج نمی­‌شود.

فیلم خودش را با یک بیانیه­‌ی اجتماعی یا بستری برای ابراز همه­‌ی مشکل­ات امکان‌پذیر برای فرد اشتباه نمی­‌گیرد، بلکه باهوش و به سادگی، روایت دردها و سختی­‌های معمولی بودن را پیش می‌گیرد و با بازی‌گیری­‌های درخشان، ساکت و کمتر اغراق شده از بازیگران، با دروبینی در خدمت فرم و با فیلمنامه‌ای بدون بلندپروازی­‌های خودنمایانه، راوی مطمئنی برای اکثر مخاطبان فیلم می­‌شود. کلاس هشتمی­‌هایی با مشکلات سخت اما معمولی.

کلاس هشتم شاید هرگز به اندازه دیگر آثار هم موضوعش، چه در ژانر درام و چه در ژانر کمدی، دیده نشود و حتی اسمش به گوش اکثر افراد نرسد، اما بهترین اثر ممکن برای فردی­ است که در انتهای دوره کودکی و در ابتدای دوره بزرگسالی قرار دارد. شاید هرگز جایزه بزرگی نصیب کلاس هشتم نشود اما مخاطبان اصلی فیلم، همواره از آن به عنوان اثری سرنوشت‌ساز در رشدشان یاد خواهند کرد.