اجازه دهید بدون تعارف یک موضوع را مشخص کنیم؛ بازی‌های بزرگ با طرفدارانشان شناخته می‌شوند. هر چقدر هم که یک عنوان با سابقه و موفق باشد، بدون طرفدار داشتن نمی‌تواند زمان زیادی سر زبان‌ها بماند و عمر درازی نخواهد داشت. این یعنی حیات یک مجموعه بازی به بازی‌کنندگان آن وابسته است و بازی‌کنندگان معمولی شاید بتوانند فقط یکی دو سال یک بازی را زنده نگه دارند، اما اگر این بازی طرفداران دو آتشه‌ای مثل طرفداران رزیدنت اویل داشته باشد (و اشتباه نکنید، خیلی از بازی‌های دیگر هم طرفدارانی این‌چنین مشتاق و عاشق دارند) می‌تواند بیش از بیست سال هم عمر کند. حالا درست 21 سال بعد از عرضه‌ی اولیه، کپکام بازسازی Resident Evil 2 را عرضه می‌کند به امید این‌که طرفداران همچنان سرسختانه و پر اشتیاق به این بازی حیات ببخشند.
رزیدنت اویل 2 یکی از بهترین رزیدنت اویل‌ها است. این بازی از جمله عناوینی است که در زمان عرضه، به جرات از زمانه‌ی خود جلو بود و اگر به مدد طرفداران نبود هرگز تا این اندازه با استقبال مواجه نمیشد. خشونت عریان، دوربین ثابت، ترسِ همواره و وجود دو خط داستانی موازی و متقاطع، همهی المان‌هایی نبود که بازی برای موفقیت نیاز داشت. رزیدنت اویل 2 یک بنای با شکوه بر روی پایه‌های استوار عنوانی بود که با عرضه برای کنسول پلی استیشن توانست همهی نگاه‌ها را به خود خیره کند. داستانی فراتر از انتظار. دنیای پر از شخصیت، پر از داستان‌های پس‌زمینه و پر از ماجراهای به هم پیوسته و تمام نشدنی که برای کشف همهی آن‌ها به ساعت‌ها زمان نیاز بود.
نیازی که با وجود دو کمپین در بازی برطرف می‌شد. سازندگان بازی از جذابیت‌های هر دو شخصیت اصلی خود به خوبی استفاده کرده بودند و این البته تنها سطحِ ماجرا بود. داستان، اصلی‌ترین خصیصه‌ی رزیدنت اویل 2 است که کم‌تر کسی متوجه آن است. وجود ماجراهای متعدد و به هم پیوسته، راز و رمزهای فراوان، ماجراجویان جوان و نترسی را می‌طلبید که بتوانند با حل معما و پس زدن زامبی‌ها، در کنار فرار از خطرات و تلاش برای حفظ جان خود، به حقیقت برسند. حقیقتی که همواره گمشده‌ی بازی‌های رزیدنت اویل باقی ماند و هنوز هم عاملی برای موفقیت است.
بازی رزیدنت اویل همیشه برای تغییر آماده بوده است. شاید اگر کپکام یک شرکت بازی‌سازی ژاپنی نبود، این مجموعه سال‌ها پیش به دست فراموشی سپرده می‌شد، اما ژاپنی‌ها در نگه داشتنِ میراث خود بسیار کوشا هستند. این جزوی از فرهنگ آن‌ها است. آداب لباس پوشیدن و غذا خوردن آن‌ها را ببینید تا بفهمید برای ژاپنی‌ها این موضوع چه قدر اهمیت دارد. آن‌ها هر کاری لازم بود برای نگه داشتن رزیدنت اویل و حفظ آن به عنوان نامی پرآوازه و البته «پویا» و دنباله‌دار در تاریخ بازی‌های ویدئویی کرده‌اند. درست زمانی که کم‌تر امیدی به این مجموعه بود، کپکام با دست یازیدن دوباره به فرمول‌های قدیمی و بازنویسی آن‌ها موفق شد بازی را سر پا نگه دارد. در آستانه‌ی نسل هشتم، رزیدنت اویل با عرضه‌ی عناوین فرعی و جذاب سریالی جان تازه‌ای گرفته بود و همهی افولی که در عرضه‌ی قسمت ششم احساس می‌شد در آستانه‌ی فراموش شدن قرار داشت. رزیدنت اویل 7 جانِ تازه‌ی رزیدنت اویل بود.
اما این اتفاق کافی نبود. طرفداران چیزی بیشتر می‌خواستند. آن‌ها از کپکام انتظار داشتند که در نسل هشتم بازی‌ها همان‌گونه عمل کند که در زمانه‌ی پلی استیشن 1 عمل کرده بود. یک بازیِ تازه‌ی پر از ترس و داستان می‌خواستند. رزیدنت اویل چرا رزیدنت اویل شد؟ در آن روزگار چه کسی زامبی را می‌شناخت؟ در چند بازی این موجودات پیدا می‌شدند؟ در چند بازی نقشِ اولِ حلِ یک معمای بزرگ و پیچیده در دلِ یک شهرِ نابودشده‌ی پر از مرده به یک پلیس جوان که اولین روز خدمتش را سپری می‌کند سپرده می‌شد؟
این تازگی و بی‌تجربگی نه تنها در اجزای بازی که در خالقان آن هم بود و توسط طرفداران احساس می‌شد. هیچ کس دیگر نمی‌تواند رزیدنت اویل 1 و 2 و 3 بسازد. بازسازی، یعنی تلاش برای بازآفرینی همان تجربه. یعنی باز هم تجربه‌ای هست که از آن برای تبدیل کردنِ این بازی به یک بازی بهتر از چیزی که ممکن بوده از صفر خلق شود استفاده شود. یعنی بنا کردنِ یک بنای با شکوه بر ویرانه‌های یک بنای باشکوهِ بیست ساله با همان ابزار و مواد و معمار و… آیا رزیدنت اویل 2 بازی خوبی بود؟ بله. آیا Resident Evil 2 Remake بازی خوبی خواهد بود؟ بله. آیا از بازی اصلی بهتر خواهد بود؟ قطعا. اما نه به آن تازگی و نه به آن ناشناختگی نخواهد رسید. دنیایی برای کشف وجود ندارد، مگر برای تازه‌کارها. برای کسانی که هرگز آن عنوان فوق‌العاده‌ی قدیمی را تجربه نکرده‌اند و نمی‌دانند دست بردن به اسلحه و شلیک به سرِ یک زامبی که لباس مامور پلیس را پوشیده چه حسی دارد. برای کسانی که نمی‌دانند لیون یا کلیر چه سرنوشتی دارند و چه چیزهایی در آینده در انتظار آن‌ها است.
سوال اصلی این است، آیا بازسازی Resident Evil 2 می‌تواند طرفداران را راضی کند؟ به نظر من، طرفداران خودشان را از این بازی راضی خواهند کرد، بازی هدف دیگری دارد و برای تحقق آن چندان به طرفداران قدیمی اهمیتی نخواهد داد.