فیلم Asphalt City محصول سال 2023 یکی از آثاری است که توجه بسیاری از منتقدان و تماشاگران را به خود جلب کرد. این فیلم بر اساس فیلمنامه‌ای از «رایان کینگ» و «بن مک براون» توسط «ژان استفان سووایر» کارگردانی شده. داستان آن با اقتباس از رمان Black Flies نوشته «شانون برک» روایتی پرتنش و عمیق درباره زندگی پرمخاطره و پیچیده‌ی امدادگران در شهر نیویورک است. در ادامه با نقد و بررسی فیلم Asphalt City با بازی «شان پن» همراه گیم‌نیوز باشید.
نقد و بررسی فیلم Asphalt City
فیلم Asphalt City داستان امدادگر جوانی به نام «اولی کراس» را روایت می‌کند که در شیفت شب بخش تماس‌های اضطراری نیویورک به همراه یک امدادگر با تجربه و سخت‌گیر به نام «جین راتکوفسکی» ماموریت دارد. این دو در هر فراخوان 911 با موقعیت‌های خطرناک و نامعلومی روبرو می‌شوند که جانشان را برای کمک به دیگران به خطر می‌اندازد. اولی کراس به زودی با هرج و مرج و شگفتی‌های شغلی که از وحشتناک تا دلنشین متغیر است آشنا می‌شود و این تجربیات، رابطه‌اش با راتکوفسکی و دوگانگی اخلاقی که می‌تواند بین زندگی و مرگ تفاوت ایجاد کند را مورد آزمایش قرار می‌دهد.
کارگردانی سووایر در این فیلم، به خصوص در نحوه هدایت بازیگران و ایجاد فضای تیره و پرتنش مورد نیاز داستان، قابل توجه است. او توانسته با استفاده از تکنیک‌های فیلمبرداری خلاقانه و موسیقی متن متناسب، تجربه‌ای جذاب و فراموش‌نشدنی را برای مخاطبان فراهم آورد. همچنین، توانایی او در به تصویر کشیدن داستانی واقع‌گرایانه و پرچالش از زندگی امدادگران، به عنوان یکی از نقاط قوت فیلم شناخته می‌شود.
فیلم Asphalt City یک درام هیجان‌انگیز با لحظات نفس‌گیر فراوانی است. فیلم داستانی پرتنش و عمیق را در مورد زندگی امدادگران در شهر نیویورک روایت می‌کند. در عین حال تلاش دارد تا تصویری واقع‌گرایانه از چالش‌ها و مسائل اجتماعی مرتبط با این حرفه را به نمایش بگذارد. با وجود برخی نقاط ضعف در فیلمنامه و شخصیت‌پردازی، بازی‌های قدرتمند بازیگران و کارگردانی ماهرانه، فیلم را به یک تجربه‌ی دیدنی و تأمل‌برانگیز تبدیل کرده‌اند. فیلم Asphalt City به مسائل اجتماعی و فرهنگی می‌پردازد که در جامعه‌ی امروزی ما وجود دارند.
تصویربرداری از اقشار مختلف جامعه و نمایش تعصبات و پیش‌داوری‌های موجود، به ویژه در برخورد با اقلیت‌ها، از جمله مواردی است که فیلم سعی در برجسته کردن آن‌ها دارد. این جنبه‌ها، در کنار تصویری که از سختی‌ها و چالش‌های شغل امدادگری ارائه می‌دهد، به فیلم عمق بیشتری می‌بخشد.
یکی از نقاط قوت این فیلم، بازی قدرتمند «شان پن» (Sean Penn) در نقش جین راتکوفسکی است. پن، با تجربه و مهارت خود توانسته شخصیتی پیچیده و چندبعدی را به تصویر بکشد که با گذشت زمان و تجربیات تلخ، به یک امدادگر بدبین و واقع‌بین تبدیل شده است. همچنین، «تای شریدان» در نقش اولی کراس، یک امدادگر جوان و ایده‌آل‌گرا، نیز عملکردی قابل توجه دارد. تضاد بین او و راتکوفسکی یکی از جذابیت‌های اصلی فیلم محسوب می‌شود.
فیلمبرداری و کارگردانی فیلم نیز از دیگر نقاط قوت به شمار می‌روند. سووایر با استفاده از تکنیک‌های فیلمبرداری خلاقانه و موسیقی متن متناسب، توانسته فضایی تیره و پرتنش را خلق کند که مخاطب را در درون داستان فرو می‌برد. با این حال، فیلم Asphalt City از نقاط ضعفی نیز برخوردار است. فیلمنامه گاهی اوقات از عمق و پیچیدگی کافی برخوردار نیست و به جای تمرکز بر شخصیت‌ها و توسعه‌ی آن‌ها، بیشتر روی صحنه‌های اکشن و تعقیب و گریز تمرکز دارد. همچنین، برخی از دیالوگ‌ها و شخصیت‌پردازی‌ها به نظر ناکافی و سطحی می‌آیند.
فیلم Asphalt City یک اثر سینمایی است که تلاش دارد تا تصویری واقع‌گرایانه از زندگی امدادگران را ارائه دهد و در عین حال، به بررسی مسائل اجتماعی و فرهنگی بپردازد.
فیلم مثل یک قطعه‌ی موسیقی هیپ‌هاپ، هر لحظه ظرفیت تبدیل شدن به یک آشفتگی بزرگ را دارد. اما خوشبختانه در موقعیت‌های به هم‌ریخته‌ای که در فیلمنامه تصور شده‌اند، کارگردان موفق به مدیریت همه جنبه‌های فیلم می‌شود. جنبه‌های متعددی که اشتباه پیش رفتن هر کدام از آن‌ها می‌تواند از فیلم، یک اثر سینمایی بدترکیب و غیرقابل تحمل بسازد. سووایر در عین حال که تلاش می‌کند به تنش‌های موجود در موقعیت‌ها پایبند بماند، اجازه می‌دهد عوامل صحنه، به ویژه بازی بازیگران، فیلم را به جاهای فراتر از تصورات او ببرند.
«شهر آسفالت» بار درام اندکی دارد که بین صحنه‌های هراسناک عملیات‌های فوریت امدادی گم می‌شود. تقریبا در تمام سکانس‌های فیلم می‌توان وابستگی عوامل از جمله شخص کارگردان را به شان پن و وزن زیادی که به فیلم تحمیل می‌کند مشاهده کرد. البته این یک نکته‌ی منفی درباره حضور او در این فیلم نیست، اگرچه مانعی برای جسارت به خرج دادن کارگردان و بازیگران دیگر محسوب می‌شود.
در نهایت فیلم Asphalt City به عنوان یک سرگرمی دو ساعته اثر محترمی است. فیلمی با موقعیت‌های تنش‌زای حساب شده، فیلمبرداری خوب و بازی‌های جذاب. اثری که علاوه بر این‌ها از اعتماد به نفس کافی برای واداشتن بیننده به فکر درباره‌ی زندگی و تفاوت سطح رفاه اقشار مختلف جامعه برخوردار است. اگرچه در نهایت بین نگاه کاملا اومانیستی و نگاه وابسته به مذهب گیر می‌کند و موفق نمی‌شود بیانیه‌ی خود را تکمیل کند. پیشنهاد می‌کنم که این فیلم را تنها به خاطر جذابیت‌هایش تماشا کنید و از آدرنالینی که در خونتان آزاد می‌شود لذت ببرید.