نقد شماره ۳۶ بتمن – آرک «پایان بازی» – قسمت دوم

تا بحال برایتان گفته اند که هزار دوست کم و یک دشمن زیاد است ؟ درست است؟ خلاف این داستان حداقل در این دنیا ثابت نشده و نخواهد شد. حال قسمت دوم ” پایان بازی ” یک مهر تایید بر این مسئله است. این که بستگی دارد آن یک دشمن کی و چی باشد و قصدش از دشمنی با شما چیست؟

بتمن اسنایدر مثل یک نسیم یا بادی است که شما را همانند برگ همراه خود می کند اما طبق اصول خاصی حرکت می کند. یعنی شما انتظار نداشته باشید در آخر با این باد بر روی یک رودخانه یا کف خیابان فرود می آیید! خیر اصلا از این خبر ها در دنیای اسنایدر نیست. البته باید بگویم اسنایدر مدیون کاپولو است. در واقع این طراحی های ساختارشکن و پانل چینی مخصوص آن است که بتمن اسنایدر را متمایز میسازد. علاوه بر آن طراحی کاور احتمالا همه چیز را غیر مستقیم شرح میدهد! تعریف و تمجید بس است. بهتر است نمایش را آغاز کنیم و با تمام وجود اگر ” میک آپ ” کسی پاک شود اما باز هم لبخند باقی می ماند.

بازگشت شوالیه خندان

قلم اسکات اسنایدر علاوه بر خاص بودن دارای ارجاعات بسیار است. مخصوصا ارجاع به آثار فرانک میلر. فرانک میلری که زمانی مثل او در کار خود استاد بود و قصه های تازه ای برای بتمن نوشت و بقولی می توان گفت او بتمن را دوباره بورس کرد. هرچند به شخصه طرفدار آثار میلر نیستم اما ” بازگشت شوالیه تاریکی ” را یکی از فاخرترین آثار صنعت کامیک می دانم.داستان این شماره به دو بخش تقسیم می شود. بخش اول شامل مبارزه ی سوپرمن و بتمن است. یک مبارزه ی تکراری اما با دلایل مختلف. مثل این می ماند که ” تایسون و علی ” در مقابل همدیگر قرار گرفته اند. همانطور که در ابتدا اشاره کردم در یکی از پانل های مبارزه ی کلارک و بروس ارجاع بسیار جالبی به بازگشت شوالیه تاریکی داده شده است.کلارک در آخر شماره گذشته اعتراف کرد که شخصی او را مسموم کرده است. آن شخص کیست؟ ریدلر ؟ کیلرکراک ؟ دوچهره ؟ خیر ! بدترین کابوس بتمن یعنی جوکر!

بد نیست نگاهی کنیم به ضعف های این شماره یا بهتر است بگویم ضعف. ضعفی که در چشمان مخاطب بسیار پدید می آید و تا مرز اعصاب پیش می رود و باعث می شود بگوییم : ” دست مریزدا به منطقت عمو اسکات ! “

این که جناب خبیث یا ” جوکر ” چگونه دستش به لیگ عدالت و همینطور سوپرمن رسیده است مسئله ای بسیار بی منطق است و بستری بودن واندروومن و فلش و باقی اعضای لیگ در بیمارستان از مورد قبلی تخیلی تر و بی منطق تر. تار و مار کردن بتمن در شماره قبل برای لیگ تا این حد کافی بوده که مستقیما به بیمارستان برده شوند و دست و پا بسته و با لبخندی ملیح به چشمان من نگاه کنند؟ داستان واسم جالب شده چون با این اوصاف دیگه منم همیشه میخندم!

آن محرک و تشویق کننده ای که در این شماره باعث میشد ادامه بدهم اصلی پایدار به نام ” مونولوگ ” بود. مونولوگ در واقع جمله ایست که شخصیت اصلی در وجدان ، درون و فکر خود رد و بدل میکند و یا حتی همانند آثار نوآر آن را در تاریکی شب و کوچه های نیویورک با کلاه شاپوی خویش به زبان می آورد. اگر پی گیر همین اصل باشید شما تا آخر 24 صفحه اصلی کمیک از خواندن آن لذت برده و یک فاتحه نثار روح اموات کاپولو و اسنایدر میکنید.

بخش دوم اما بزن بزن و اصول بلاک باستری و بقول خودمون ” اکشن ” را ندارد.داستان ساده است. جوکر برگشته!

اما چگونه؟ اصلا تا کنون کجا بوده است ؟ مگر او در آخر آرک فلان از فلان جا چیز نشد ؟

این سوالات را برای پاس کردن واحد خفاش شناسی در دانشگاه علوم کمیک نگه دارید. بهتر است از جای خویش بلند شوم و یک کف مرتب برای صبر ایوب مانند اسنایدر بزنم. او از بتمن سالیانه شماره 2 تا الان صبر کرده تا چهره واقعی یکی از شخصیت های تازه متولد شده ی خودش را به همه نشان دهد. هم اکنون یک ماهی میشود که حتی بتمن سالیانه 3 هم آمده است و من را در عجب گذاشته. او حتی به منطق نامی این شخصیت نیز رجوع کرده و مولفه های کهن را دور ریخته است. ” اریک بوردر “! اسم جالبیست بنده به شخصه خوشم می آید و هم اکنون عازم اداره ی ثبت احوال برای تغییر نام و نام خانوادگی خودم هستم. اما قبل از اینکه همه چیز را تغییر دهم پیشنهاد میکنم کمیک را بخوانید تا فلسفه ی نام اریک بوردر را بدانید. او صرفا قاب یا بوردر “فوتو کالج” های شما نیست و به اصول شخصی خودش پایبند است.ذهن او خلاقیت خالص دارد و حتی “بزرگترین کارآگاه جهان ” را شوکه می کند.

مزه ی اصلی کمیک را نمیخواهم از بین ببرم و دوس دارم چشیدنش را به شما واگذار کنم. دلیل بودن جوکر میدانید چیست؟ دلیل بودن و وجود او ماهیت بتمن است. یعنی او خودش را مدیون بتمن می داند و همیشه ی خدا دینش را به او در هر مرحله ی سختی از زندگی اش ادا می کرده. از کشتن جیسون تاد تا آرک مرگ خاندان ( آرک قبلی بتمن ) او میخواسته دل بتمن را بدست بیاورد و برای او چالشی بسازد که قوی تر شود. بتمن و جوکر در واقع همانند بهترین دوستان یکدیگر بوده اند. اما باور کنید بهترین دوست شما بدترین دشمنتان خواهد بود. حال فرض کنید این مسئله برای بتمن و جوکر پیش بیاید. نمیخواهم شما را گیج کنم! اصلا… اصلا بیاید یک مدل دیگر توضیح دهم.

تاکنون جوکر همانند یک دوست روی اعصاب برای بتمن عمل می کرده و خواستار این بوده که او را محک بزند. حال تصور کنید جوکر همانند یک دشمن روی اعصاب این کار را بکند. نتیجه چه می شود؟ تمام اعمال جوکر را به دو برابر کنید و وارد پایان بازی کنید.همینطور دیالوگ های سرشار از جنون او را کنایه آمیز تر و دیوانه کننده تر بدانید تا حاصل بر عمل آمده شما را مجاب به خواندن کند. حال شما یک بازی جدید دارید که جوکر سازنده ی آن است. یعنی خبری از محک و چالش نیست و هر دو این مسئله را می دانند. پس در آخر یک نفر قربانی خواهد شد. اصولا از دنیای کمیک کنار برویم در دنیای اصلی انسان هایی وجود دارند که وقتی محتمل به دردی می شوند آن را پشت خنده ی خود قایم میکنند. این گونه افراد چیزی برای از دست دادن ندارند و باید بدانید همیشه از افرادی که همه چیزشان را باخته اند بترسید! مخصوصا وقتی آن ها شاهزاده جنایت و شخص شخیص خنده روی جوکر باشند!

انقدر مسئله ی داستانی درگیر کننده است که زحمات کاپولو را نمی توانم بگویم. تمجید به کنار باشد و رک و ساده می گویم به عکس زیر توجه کنید:

این پانل چینی ستونی و طول طویل آن در بین زمین و آسمان بیداد می کند. تا حدی که ذهن خود را باز می کنید و خودتان را به جای بتمن جا میزنید. معمولا این کار ها حین خواندن کامیک عادی است اما نه در نقطه ای نزدیک به خورشید که نزدیک ترین دوستتان تبدیل به دشمنتان شده است!

کلام آخر

در هر حال قسمت دوم ” پایان بازی ” همانند قسمت قبلی خود عالی به نظر می رسد و داستان جدیدی را همراه خود دارد. اگر می خواهید هیجان و دیالوگ های یک روانی خنده رو را مشاهده کنید خواندن این کمیک واجب تر از خواندن این نقد است و اگر علاقه ای به بتمن و یا کارهای اسنایدر نیز ندارید باز هم خواندن ” پایان بازی ” یکی از واجبات یک Nerd کمیک بوک است. مثل تمامی کمیک های دیگر که زیر دست اینجانب نقد می شود از دادن نمره معذور می باشم و نمره دادن را به مخاطبم میسپارم. ضمنا در چند روز آینده ” بتمن سالیانه 3 ” که ” تای این ” پایان بازی می باشد توسط همکار بنده یعنی جناب والی مورد بررسی قرار خواهد گرفت.