در این مطلب نگاهی خواهیم انداخت به آخرین همکاری هانس زیمر و کریستوفر نولان که مجددا در فیلم دانکرک با یکدیگر همکاری کرده‌اند. به طور کلی فضای این آلبوم را می‌توان با صفاتی همانند مرموز، تاریک، مینیمال، تا حدی تجربی، تکراری، سهمگین و در برخی قسمت‌ها هیجانی شرح داد. درباره‌ی موسیقی متن همواره باید به این نکته توجه داشت که نحوه‌ی قرارگیری آن بر روی فیلم چگونه خواهد بود، اما اینجا سعی شده است که تا حد ممکن به بررسی اثر زیمر به عنوان یک آلبوم مستقل پرداخته شود و ایراداتی که شاید به این آلبوم وارد باشد ممکن است در صورت بررسی آن به همراه فیلم قابل حل شدن باشند.
اولین ترک این آلبوم تا حد زیادی تکلیف شنونده را با کلیت آلبوم مشخص می‌کند. The Mole با تیک‌تاک ساده‌ای آغاز شده و زیمز با تنه زدن به عناصری مانند امبینت، نویز، الکترونیک و کلاسیک فضایی سرد و بی‌رحم را طی مدت زمان این ترک به شکل فوق‌العاده‌ای ایجاد می‌کند. عملکرد زیمر در خلق اتمسفری گنگ و موهوم و در عین حال سرد و خشن و حماسی در ترک ابتدایی این آلبوم مثال‌زدنی است.
روند تکاملی پرورش موسیقی بسیار دلنشین انجام می‌شود و در طی مدت زمان 5 دقیقه و نیمی این ترک، با وجود تکرار در عناصر شکل دهنده‌ی آن، یکنواختی دیده نمی‌شود و رفته به بار احساس انتقالی به شنونده افزوده می‌گردد.
زیمر همچنین در ادامه با We Need Our Army Back با دارک امبینت سهمگین خود اندکی از هیجان ساکن ترک اول فاصله می‌گیرد و به مستحکم کردن فضای ساخته شده توسط ترک ابتدایی آلبوم ادامه می‌دهد. موسیقی اندکی به حاشیه رانده می‌شود و بیس زبر قوی بر فضای نیمی از این ترک حکم‌فرمایی می‌کند. در ادامه با اتصال به Shivering Soldierبار شوم امبینت زیمر خودنمایی می‌کند تا با تکرارهای پی‌در‌پی و بی‌ضرب، فضای را برای رسیدن به یکی از بهترین ترک‌های این آلبوم، به نام Supermarine محیا سازد. این ترک به سادگی خود را از سه ترک قبلی جدا می‌کند و با ضربات کوبشی تلفیق شده با المان‌های کلاسیک و امبینت زیمر شنونده را به وجد می‌آورند. شروع این ترک به خودی خود قدرتمند است و تصور این که تا انتهای آن رفته رفته بر این ویژگی افزوده شود شاید چندان محتمل نباشد، اما این کار به بدون نقص صورت می‌گیرد و کار به جایی می‌رسد که قبل آنکه بفهمید چه شده، در اوج ترک هستید و ناگهان به فضای میانجی The Tide پرتاب می‌شوید که پس از تجربه‌ی شنیداری پرالتهاب Supermarine تقریبا همان چیزی است که گوشتان انتظارش را می‌کشد. به این خاطر از کلمه‌ی تقریبا استفاده شد که شاید آسان گرفتن بیس در این ترک می‌توانست فضای استراحت بیشتری را برای گوش شنونده ایجاد کند.
از اینجاست که شاید بتوان موسیقی متن دانکرک را دو دسته کرد. بخش اول آن به مراتب از هیجان و کاراکتر بیشتری برخوردار است. با این که شاید بتوان به زیمر نه از لحاظ کیفیت کار، بلکه از جهت شباهت عمده‌ی کارهای حماسی او با یکدیگر خرده گرفت، نمی‌توان این مسئله را فراموشن کرد که موسیقی متن قرار است بیش از اینکه به عنوان ساختاری مستقل خود را معرفی کند، در خدمت فیلم باشد. با این وجود ضعف نیمه‌ی دوم –با توجه که بررسی این آلبوم بدون توجه به فیلم صورت گرفته است- آشکار است. تکرار بی‌اندازه به چشم می‌خورد و با این که فضاسازی مناسبی توسط زیمر صورت می‌گیرد، ترک‌های ششم تا یازدهم مجال خودنمایی نمی‌یابند و از نیمه‌ی آلبوم به بعد شاید آن کنجکاوی پیشین برای کشف موسیقی زیمر در شما وجود نداشته نباشد.
اینجا می‌توانید دو مورد از انتخاب‌های ما از این آلبوم را بشنوید: