نقد و بررسی فیلم Eighth Grade – چگونه در فصل جوایز نادیده گرفته شویم؟
سینما مانند بسیاری دیگر از مدیومهای هنری، در دست افراد مختلف بدل به ابزاری متفاوت شده است. گاهی وسیله روایت یک موضوع انسانی مشترک مثل عشق، مرگ، ازدستدادن و موفقیت است و مخاطبان از هرجایی از جهان با هر شغل و سن و جنسیتی میتوانند با آن ارتباط برقرار کنند، گاهی ابزار آگاهی است، مانند مستندها و آثار پیچیده و فلسفی کارگردانهایی با بینش بزرگتر و خواستهای عمیقتر، گاهی ابزار سرگرمی محض است، ابزار گذران وقت و خندیدن با کسانی که دوستشان داریم و گاهی، و چه گاهی کوچکی، گاهی ابزار به تصویر کشیدن یک درد است. مختص، مختصر و مشمول یک چیز و تنها یک چیز. دستهی آخر شامل فیلمهایی از جمله پسربچگی (Boyhood)، لیدیبرد (Ladybird) و کلاس هشتم (Eighth Grade) میشود. در ادامه با نقد و بررسی فیلم Eighth Grade همراه گیمنیوز باشید.
فیلمهایی که تنها به درک بهتری از دوره خاصی از زندگی افراد نسبتا متفاوتی برای ما منجر میشوند. به شناخت عجیبها و نامعمولهای اطرافمان و درک و رفتار بهتر ما در قبال آنها کمک میکنند. اما کلاس هشتم، برخلاف پسربچگی و لیدیبرد، توجه زیادی را به خود جلب نکرده و نه تنها تعریفهای اغراق شدهای حول آن شکل نگرفته، بلکه بسیار کمتر از آثار متوسط و ضعیفی که در فصل جوایز در مرکز توجهات هستند مورد توجه قرار گرفته است.
کایلا کانال یوتیوبی دارد که خودش تنها بینندهاش محسوب میشود و بیشتر به عنوان یک بروز شخصی در خلاف جهت رفتارش در جامعه ظاهر میشود. در مدرسه، درگیری بیش از حد نسل کایلا با شبکههای اجتماعی و تلفنهای هوشمندشان، واقعیت را بدل به اولویتی ثانویه ارتباطی کرده است و کایلا علیرغم داشتن پدر خوش برخورد و با محبت، بخاطر عدم برقراری ارتباط با هم سن و سالهایش از خلاء عاطفی شدیدی رنج میبرد که گاهی او را به رفتارهای خارج از شخصیتاش متمایل میکند.
در یکی از آخرین روزهای دوره متوسطه اول، در تناقضی بین یادگاریهایی که از پیش از این دوره برای خودش کنار گذاشته و حالا موقع باز کردنشان شده و مواجهاش با گروهی از دانشآموزان سال آخر دوره متوسطه دوم، کایلا در میان ترسهای آینده و امیدهای به ثمر نرسیده گذشته، با واقعیتی مواجه میشود که تا به حال با آن آشنا نبوده و این چیزی نیست غیر از حقیقت ناامیدی. حقیقت شکست خوردنهای پیاپی و قانع کردن خود برای ساختن امیدهای جدید. و این واقعیترین رشد ممکن برای شخصیت داستان است.
روند رشد واقعی و بدون اغراق و غیرهالیوودی کایلا، بهترین اتفاق ممکن برای اثری است که میخواهد پرترهای وفادارانه از یک حقیقت محدود به سنی خاص تصویر کند. کایلا، دختری معمولی و در عین حال خاص است. مثل بسیاری از همسنهایش. و کشفهای شخصیتی او و واقعگرایی پیاده شده توسط نویسنده و کارگردان باهوش فیلم، بو برنهام (Bo Burnham)، باعث میشود تا همسنهای کایلا، دخترانی که با مشکلات مشابهی از جنسیت، رابطه، دوستی، برقراری ارتباط، تناقض با خانوادههایی که علیرغم مهربانی و دلسوزی پاسخگوی بسیاری از نیازهای آنها نیستند و احساس یاس و سرخوردگی دست و پنجه نرم میکنند، با دیدن فیلم به شناخت بهتری از خود و شرایطشان رسیده و در آغاز یک روند رو به جلو قرار بگیرند.
فیلم از مخاطبش، درست مثل شخصیت اصلی، نه یک معجزه، یک تغییر اساسی، یک رشد هالیوودی خارقالعاده، که یک درک ساده میخواهد و خواستههای کوچکش را نه تنها برآورده میکند که قدمهای زیادی از آن جلوتر میرود.
بو برنهام، در اولین تجربه کارگردانیاش، به چیزی دست یافته که لینکلیتر و گرویگ در رسیدن به آن بسیار ناموفق بودند و در عین حال باعث شد مورد توجه شدید منتقدان و مراسم مختلف سینمایی قرار بگیرند. این تفاوت چیزی نیست جز وفاداری به موضوع. کلاس هشتم، راجع به یک دانش آموز کلاس هشتمی و مشکلات شخصی او است و تا پایان این را در ذهن و در روند فیلم حفظ میکند. شخصیت اصلی در تمام سکانسها حاضر و محور است و هیچ جایی از روایت، داستان به سمت پردازش یک شخصیت پدر خاص، یک فاجعه، یک رابطه عجیب، مشکلات سخت خانوادگی، بحرانهای جنسی همسالان و غیره کج نمیشود.
فیلم خودش را با یک بیانیهی اجتماعی یا بستری برای ابراز همهی مشکلات امکانپذیر برای فرد اشتباه نمیگیرد، بلکه باهوش و به سادگی، روایت دردها و سختیهای معمولی بودن را پیش میگیرد و با بازیگیریهای درخشان، ساکت و کمتر اغراق شده از بازیگران، با دروبینی در خدمت فرم و با فیلمنامهای بدون بلندپروازیهای خودنمایانه، راوی مطمئنی برای اکثر مخاطبان فیلم میشود. کلاس هشتمیهایی با مشکلات سخت اما معمولی.
کلاس هشتم شاید هرگز به اندازه دیگر آثار هم موضوعش، چه در ژانر درام و چه در ژانر کمدی، دیده نشود و حتی اسمش به گوش اکثر افراد نرسد، اما بهترین اثر ممکن برای فردی است که در انتهای دوره کودکی و در ابتدای دوره بزرگسالی قرار دارد. شاید هرگز جایزه بزرگی نصیب کلاس هشتم نشود اما مخاطبان اصلی فیلم، همواره از آن به عنوان اثری سرنوشتساز در رشدشان یاد خواهند کرد.