بدترین نکته برای فیلمی که قرار است مخاطب را بر لبه ی صندلی نگه دارد و مدام به حدس زدن وادارش کند، این است که تماشاگر را خسته کند. بدتر از آن این است که فیلم فقط روی همین نکته تکیه کند.
کارگردان : روون جوف
فیلمنامه نویس : روون جوف
بازیگران : نیکول کیدمن، کالین فرث، مارک استرانگ
مدت زمان : 92 دقیقه
زنی (نیکول کیدمن) هر روز که از خواب بیدار می شود، هیچ خاطره ای از گذشته اش ندارد. همسرش ( کالین فرث) توضیح می دهد که این فراموشی او بخاطر تصادفی است که در گذشته داشته. یک روز، حقیقتی تلخ سبب می شود همه ی آنچه را از زندگی اش می داند را زیر سوال ببرد. با دانستن این حقایق کم کم دید او نسبت به دکترش ( مارک استرانگ) و همچنین شوهرش بن تغییر می کند.
این که چطور کارگردانی می تواند دو بازیگر فوق العاده توانمند را در اختیار داشته باشد و عملا هیچ استفاده ی خلاقانه ای از آنها برای پیشبرد فیلم اش نبرد شاید بزرگترین علامت سوال این فیلم باشد. روان جوف، که این فیلم را بر اساس کتابی به همین نام نوشته و کارگردانی کرده، نه توانسته نیکول کیدمن را به شکستن کلیشه ی «زن تنهای محتاج کمک» وادارد و نه کالین فرث را از قالب همیشگی «مرد انگلیسی متعادل» بیرون بکشد. کیدمن دقیقا همان رفتار و میمیک همیشگی فیلم های مشابه اش را دارد. نگرانی او بلا استثناء مخاطب را یاد فیلم های بزرگ دیگر او ( مخصوصا نقش وی در «دیگران» اثر آمنهبار ) می اندازد. کالین فرث هم فقط سعی می کند خودش باشد و راست راست دیالوگ بگوید! راست اش اینجا دیگر نه لهجه و نه وقار انگلیسی اش آنقدر خواهان ندارد و بلکه تماشاگر را عصبانی تر می کند.
رمان «پیش از آن که به بخوابم»، به هنگام انتشار با این که داستانی کم و بیش تکراری را بازگو می کرد، اما روایت جذابی داشت که خواننده را وادار تا تمام کردن آن از خواندن اش دست نکشد. کارگردان/فیلم نامه نویس برداشته و از کتاب، داستان تکراری اش را سرِ دست گرفته و روایت را دور انداخته. مسلم است که او فیلم را از همان اول نابود کرده چرا که این داستان که کم و بیش پیش بینی پذیر است – در مدت 90 دقیقه مسلما یکی از حدس هایی که اول فیلم زده اید درست خواهد در آمد – اما در روایت به بیراهه می رود. کمی که از نیمه ی فیلم می گذرد باید همه چیز را متوقف کرد و راوی محترمی را آورد که همه چیز را توضیح دهد یا حداقل بگوید که کی به کی است؟
کارگردان، با این که نتوانسته روایت یکدست و راحتی را از این قصه تعریف کند، سعی می کند با رو کردن تدریجی اطلاعات مخاطب را پای فیلم نگه دارد اما ای کاش این کار را نمی کرد! باید به روون جوف یک نوبت تماشای فیلم جدید دیوید فینچر – Gone Girl – را توصیه کرد تا بنشیند و یاد بگیرد که رو کردن تدریجی اطلاعات تا چه اندازه می تواند مخاطب را شگفت زده کند. با این همه حفره های فیلمنامه ی « پیش از آن که بخوابم » استفاده از چنین ایده ی، ضعف های بی شمار و شخصیت های ناقص فیلم را بیشتر به رخ می کشد و تماشایش را بیش از حد خسته کننده.
با چند تویست و پیچش داستانی این فیلم راه به هیچ جا نمی برد. روایت فیلم بیش از حد به همه جا سرک می کشد و با این که با تعداد کمی از شخصیت ها سر و کار دارد در بسط دادن حتی یک کدام از آنها موفق نمی شود. حتی با وجود کالین فرث و نیکول کیدمن که بازیگران ثابت شده ای اند، «پیش از آنکه بخوابم» اصلا نمی تواند از یک فیلم متوسطِ رو به افتضاح تریلر-پارانویایی که مشابه های فراوانی در دهه 90 میلادی دارد فراتر رود و خود را در ذهن مخاطب حک کند، و چه چیز برای یک فیلم بدتر از این است؟