شاید مهم‌ترین اتفاق سینمایی در هفته‌ی گذشته، اکران فیلم Elvis بود. فیلمی که برای نخستین بار در جشنواره‌ی کن 2022 به نمایش درآمد و پس از نمایش به مدت 12 دقیقه مورد تشویق تماشاگران قرار گرفت. از آن‌جا که Elvis در همین چند روز توانسته فروش خوبی داشته باشد و هم‌چنان دارد به یکه‌تازی خود در گیشه ادامه می‌دهد، تصمیم گرفتیم که گزیده‌ای از نقدهای این فیلم را برای شما گردآوری کنیم. همراه گیم‌نیوز باشید.
مشخصات فیلم
- کارگردان: باز لورمن
- نویسنده: باز لورمن، سم برومل، کریگ پیرس، جرمی دونر
- بازیگران: آستین باتلر، تام هنکس، هلن تامسون، ریچارد راکسبرا
- شرکت توزیع‌کننده: برادران وارنر، یونیورسال پیکچرز
گزیده‌ی نقدهای فیلم Elvis
رابی کالین (The Telegraph):
این فیلم، بی‌عیب‌ترین و شیک‌ترین چیزی است که در طول سال خواهید دید. حتا بازخوانی آهنگ‌های خود پریسلی نیز در این‌جا بسیار تازگی دارد. بدون شک، این راهی است تا آهنگ‌های جاودانه با گوش‌های تازه‌ای شنیده شوند.
کلاریس لوگری (Independent):
فیلم لورمن، معقول‌ترین و رمانتیک‌ترین چهره‌ی ایده‌آل از الویس پریسلی را ارائه می‌کند. او فقط می‌خواهد برای خانواده‌اش یک کادیلاک بخرد و موسیقی دوران کودکی‌اش را بنوازد که در جوامع سیاه‌پوست می‌سی‌سی‌پی فراگرفته بود.
دیوید رونی (Hollywood Reporter):
حرکات آستین باتلر روی صحنه واقعا هیپنوتیزم‌کننده هستند. او پارادوکس غم‌انگیزی درباره‌ی یک داستان موفقیت را به تصویر می‌کشد. جالب این که او با سرسختی به رویای آمریکایی می‌چسبد، حتا در حالی که مدام در دستان‌اش فرومی‌ریزد.
تیم گریرسون (Screen Daily):
فیلم Elvis به خاطر طراحی‌های کاترین مارتین و کارن مورفی (که به ترتیب، طراح لباس و طراح صحنه‌ی فیلم هستند) شگفت‌انگیز است. تصویربرداری آن نیز در سکانس‌های مربوط به اجراهای روی صحنه، فوق‌العاده به نظر می‌رسد.
فضای صمیمی و تکان‌دهنده
جاشوا راثکوپ (Entertainment Weekly):
اگرچه فیلم Elvis همه‌ی حقایق را درباره‌ی الویس پریسلی به ما نمی‌گوید، اما روی نقاط مهم‌تر و پیچیده‌تری دست می‌گذارد. نیز با نمایش تحولات سریع فرهنگی، ببینده را به یک فضای صمیمی و در عین حال تکان‌دهنده می‌برد.
کتی والش (Los Angeles Times):
درست در مرکز فیلم حماسی باز لورمن، باتلر در نقش الویس یک بازی کاملا متعهدانه را به تماشاگر ارائه می‌کند. لورمن میراث پریسلی را به دست آورده و در فیلم خود به ما یادآوری می‌کند که او زمانی چقدر خطرناک و انقلابی بوده است.
بری هرتز (The Globe and Mail):
فیلم لورمن از تماشاگران سینما می‌خواهد که احساس ناباوری قوی داشته باشند، شاید تمایلی به تجدید نظر در تاریخ یا نوعی تسامح. زیرا فیلم Elvis به همان اندازه که اوج و فرودهای زندگی غم‌انگیز پریسلی را دنبال می‌کند، حاصل تخیل کارگردان هم هست.
راجر مور (Movie Nation):
باتلر موفق می‌شود که صدای پریسلی را به طور عجیبی تقلید کند. او در این‌جا بازیگوش، آسیب‌پذیر و ساده لوح است. هنکس که با آرایش و پروتز تبدیل به یک شیاد سیگاری شده است، به ما اجازه می‌دهد که درون تاریک تام پارکر را ببینیم.
سایه‌ای از واقعیت در بازی باتلر
اوون گلیبرمن (Variety):
باز لورمن درام بسیار ناقصی ساخته است، اما در مواقعی گیراست و به واقعیت نزدیک می‌شود. همچنین بازی باتلر در نقش الویس جوان (کسی که به سن خودش بسیار نزدیک است) سایه‌ای کارآمد از واقعیت را به تماشاگر می‌نمایاند.
جوردن فارلی (Total Film):
الویس یک خواننده و نوازنده‌ی واقعا با استعداد بود. از این رو هنگامی که لورمن به شکلی وقیحانه فیلم‌های واقعی از اجرای الویس را نشان می‌دهد، این موضوع باعث نمی‌شود که فیلم ارزش خود را از دست بدهد. پادشاه هنوز هم زنده است.
استیو پوند (The Wrap):
نگاه اجمالی فیلم به الویس واقعی با ترکیبی از ریمیکس‌ها و کاورها بر آهنگ‌های الویس همراه می‌شود. بنابراین شاید تنها کاری که باید انجام بدهید، این است که با لذت زیاد Elvis همراه شوید و حماقت آن را نادیده بگیرید.
جاستین چانگ (Los Angeles Times):
مشکل این‌جاست که اگرچه تام پارکر شخصیت شرور فیلم است، لورمن تلاش کرده تا از او هم چیزی شبیه به یک قهرمان بسازد. همچنین به فیلمی دو ساعت و نیمه روایتی بی‌اهمیت و غیر ضروری افزوده است.
پیتر بردشاو (The Guardian):
فیلم، رویکرد عجیب و کنجکاوانه‌ای به موسیقی و زندگی الویس دارد. همچنین، به‌آسانی، یکی از برگ‌های برنده‌ی خود را هدر می‌دهد: بازی تام هنکس در نقش مدیر ترسناکی که بی‌رحمانه از پریسلی سوء استفاده کرد.
مایکل فیلیپس (Chicago Tribune):
فیلم Elvis به جای دراماتیزه کردن زندگی سوژه فقط اسراف در فیلمسازی را نمایش می‌دهد. فیلمنامه، موضوعات مهم را کنار می‌گذارد: نژاد، خیانت و مشکلات درونی یک شخصیت پیچیده.